بهترین آرزوی من: تفاوت میان نسخه‌ها

== پریچهر آزادی می گوید: ==

'''دانش آموز سرشار از انرژی است و اندیشه رسیدن به آرمان‌ها و اهداف بلند را در خود می پروراند چرا که او با رهنمودها در اندیشه فرداهای بهتر است. او برای رسیدن به فرداهای بهتر دست به فعالیت و تلاش بیشتر می زند. در این میان و در میان این همه امیدواری‌ها، آرزو هست ولی هر آرزویی امید نیست. او در سال‌های پیش رو با نگاهی روشن برای رسیدن به آرزوهای خود تندتر گام بر می دارد. بنابراین در سایه ژرف اندیشی آموزگاران و رهنمودهای آنان دانش آموز تلاش خود را برای رسیدن به آرزوهایش بیشتر می‌کند.'''

'''کودکان از آغاز زندگی جستجو گر و کنجکاو هستند، اما رهنمودهای پیرامونی بویژه از سوی پدران و آموزگاران این انگیزه را در آن‌ها بیشتر می‌کند. آموزش کارپیچیده‌ای است و نمی‌شود بدون ژرف‌اندیشی به کودکان فشار آورد و یا چیزی را به آن‌ها ناخواسته تحمیل نمود. می بایست در سایه‌ی یکرنگی و دوست بودن با کودکان آنچه را از دیدگاه آموزشی و روانشناختی با پژوهش‌های ژرف مفید گزارش شده‎اند به آن‌ها یاد داد و آموزش آن‌ها را به پیش برد. باید انگیزه یادگیری و تلاش را در دانش آموزان زنده کرد تا او خود، خواهان فراگیری شود و برای آن‌ها تلاش نماید.'''

'''بهترین آرزوهای من، نام دومین کتابی است که با همیاری دانش آموزان دبستان پسرانه "سما" بندرعباس  نوشته شده است. این کتاب در پی به رشته نگارش درآمدن چندین جلد کتابی است که در زمینه‌های هنری، پیش از این چاپخش شده‎اند. ثبت خاطرات و آرزوها کار هنرمندانه ای است که هر کدام از ما آن‌ها را در درازنای سال‌های تحصیلی به خاطر داریم.  گذار عمر مملو از خاطراتی است که هیچگاه با یادآوری آن‌ها از شیرینی آن‌ها کاسته نمی شود. اگر همه گاهه‌های روزگار دانش آموزی و دانشجوئی به سختی و گاه با رنج گذشته باشند اما در روزگاران پس از آن یادآوری اش شیرین است بویژه آن که وقتی دانش آموز و یا دانشجوی پسر یا دختر، پا به روزگاری می گذارند که پس از ازدواج دارای فرزند شده و فرزندان راهی دبستان، دبیرستان و دانشگاه می شوند. خاطرات با روایت همیشگی  و به گونه سینه به سینه  هنگامی که نقل می شوند دستخوش دگرگونی شده و یا از یاد می روند. اما اگر به گونه یک کتاب به چاپ برسد همیشه بدون کم و کاست پابرجا می ماند. از این رو نگارنده بر این باور است که ثبت آن‌ها در یک کتاب نه تنها برای خود ما مفید است بلکه فرزندان ما نیز از تجربه پشت سر نهاده، درس می گیرند.'''

''' کتاب به گونه عکس می تواند خاطرات گذشته را زنده کند و آیینه ای برای یادآوری آن باشد،  اما یک کتاب و نوشته‌های برجا مانده می توانند بیشتر از یک عکس بازتاب دهنده ای پژوهشگرانه از دیروز گمگشته هر یک از ما شود. از این رو نوشتن و ثبت و تلاش در جمع آوری خاطرات می تواند روشنگر واکاوی دالان گذشته شده و چراغی برای بزرگراه آینده باشد. همه ما می دانیم که پدران ما با نم دل آرزوهای بسیاری برای رشد و هدایت ما در سر می پرورانند و می خواهند ما را به قله پیروزی برسانند. همان قله‌هائی که گاه در اندیشه خود برای پیشرفت و پشت سر گزاردن مدارج عالی تحصیلی ما داشته‎اند. دکتر شدن، مهندس شدن، خلبان شدن و آموزگار شدن هر یک از ما، کم و بیش ریشه در آرزوهای گمگشته پدران ما دارند. در روزگار کنونی و در چمبره پر شتاب تکنولوژی و الکترونیک رشته‌ها و کارهائی سر برون آورده‎اند که اگر بخواهیم  از آن‌ها نام ببریم مثنوی هزاران کتاب و کوله بارهائی کاغذ است.'''

'''نگارنده با پیشینه خدمت 8 ساله و تلاش بی چون و چرای معاونت پرورشی براین اندیشه ام که در سایه همین آرزوها و همچنین با پرورش‌های سنجیده و علمی و فراهم آوردن زمینه رشد فرزندان است که می توانیم شالوده آینده آن‌ها را محکم و شکوفا کرده و ایران فردا را، ایرانی افتخار آفرین نمائیم. ما می توانیم در کنار فرزندان به گونه یک یاور دلسوز باشیم اما با در نظر داشتن گنجایش و واقعیت‌های پیرامونی زندگی کودکان باید این را نیز در نظر بیاوریم که آن‌ها نیز خود به مرور با دانستن گنجایش اندیشه‌ها، آرزوهائی دارند و در سایه انتخاب و آزادی  در گزینش است که می توانند به آرزوهای خود جامه عمل بپوشانند. به یاد دارم از دانش آموزی که پدر و مادرش  از کارمندان  زحمت کش و پر تلاش فرهنگی بودند پرسیدم: "برای آینده ات چه‎اندیشه ای در سر داری؟" مکثی کرد و به گوشه ای خیره شد  و گفت: "دوست دارم در آینده راننده تاکسی بشوم". در اینجا باید اضافه کرد که راننده تاکسی بودن یک عیب نیست، فقط نمونه ای از پاسخ دانش آموز به پرسش است که ثبت آن، گذشته را به یاد این دانش آموز در فردای زندگی خود خواهد انداخت.'''

'''باری، در آغاز بر این اندیشه بوده است که خود به تنهایی وارد کارزار شده  و بر سر کلاس با نشستن و گفتگو با دانش آموزان، خاطرات و خواسته‌های آنان را جمع آوری کنم و بنویسم. اما در میز گردی با اعضای انجمن به این نتیجه رسیدیم که می توان از آرزوهای کوچک و دوست داشتنی دانش آموزان کتابی زیبا و ارزشمند فراهم آورد تا نه تنها در سال‌های آینده یک یادگار از گذشته آرزوهای آن‌ها باشد بلکه از آن درس گرفته و در باروری فرزندان خود نیز کوشا شوند. از همین رو به کلاس‌های دوره دوم رفته و آرزوهای دانش آموزان را در چند روز پی در پی  با کمک آموزگاران جویا شده و جمع آوری نمودیم.'''  

- بزرگترین آرزوی من این است که پدرم را بار دیگر ببینم،آرزوی من وقتی اتفاق می افتدکه خودم به دنیای برتر بروم وانشاءالله ازپل صراط باموفقیت بگذرم ودردنیای برترپدرعزیزم را ببینم،چون پدرم وقتی من7سالم بود ازدنیا رفت وبا امسال6 سال است که من پدرم راندیده ام.                  احمد ملائی

'''- آرزو واژه زیبا وامید بخش است که از کودکی باجمله: ای کاش روزی معلم شوم همراه من بوده است. خوشحالم که به این آرزوی خود رسیده ام. همیشه به دنبال کاش‌ها وآرزوهای برآورده شده ام، کاش هاوآرزو‌های دیگری می آیند. اکنون آرزو دارم بتوانم معلمی شوم باروش ها، طرح‌ها و ایده‌هایی که بتوانم به کودکان شهرم به بهترین شکل ممکن آموزش دهم تا دیگر چنین سخنی قلبم را به درد نیاورد که در بندرعباس سطح آموزش بسیار پایین است. به امید آرزو که بهترین‌ها رابیاموزم وآموزش دهم. سیما سلمانی'''

'''- من همیشه آرزو داشتم صبح که از خواب بیدار می شوم تمام تبعیض‌ها از بین رفته باشد و همه واقعیت را ببینند. همه با هم مهربان باشند و هیچگاه دلی شکسته نشود؛ آمین یا رب العالمین. سید محسن حسینی'''

'''- آرزو می کنم که در هیچ کجا جنگ و زور گویی و ستمی بر مظلومی صورت نگیرد. رویا قصابی'''

و زمستان را وقتی که بی صدا شب تا صبح برف می بارد،همه جا سفید می شود وچه لذتی دارد،دیدن کودکی که با شوق آدم برفی می سازد.

و خداوند چه نقاشی بی بدیلی است، وقتی فصل‌ها را می آفریند...