دليل المرشدين إلی الحق اليقين: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دليل المرشدين إلی الحق اليقين''' تألیف [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله جعفر سبحانی]]، کتابی است پیرامون تبیین عقاید شیعه و پاسخ به شبهات مخالفان که به زبان و در سال 1426ق نوشته شده است.<ref>متن کتاب، ص516</ref>

کتاب به انگیزه روشن ساختن حق و کنار زدن نقاب از چهره حقیقت و به‌منظور ایجاد وحدت میان شیعه و فرقه‌های دیگر اسلامی، نوشته شده است.<ref>سبحانی، جعفر، ص18</ref>

کتاب با دو مقدمه از معاون آموزش و پژوهش بعثه مقام معظم رهبری و نویسنده آغاز شده است. نویسنده با بهره گرفتن از منابع روایی و تاریخی، خصوصاً منابع اهل سنت، در ضمن ده فصل، ابتدا به مفهوم شیعه و پیدایش آن می‌پردازد و با طرح اسطوره عبدالله بن سبا در پیدایش شیعه، آن را مردود دانسته است. مؤلف، سپس به اصول اعتقادی شیعه در ارتباط با توحید، صفات حق، نبوت و معاد پرداخته و با طرح شبهات مخالفان در ارتباط با توسل و زیارت قبور، نه‌تنها آن‌ها را مخالف توحید ندانسته، بلکه آن را در راستای توحید دانسته است.<ref>ادیان و فرق، ص143</ref>

نویسنده همچنین به دیدگاه امامیه در رابطه با مصونیت قرآن از تحریف و امامت پیشوایان معصوم(ع) و مهدویت پرداخته است. وی شبهات مخالفان در احکام و اعتقادات، ازجمله بداء، رجعت، عدالت صحابه، ازدواج موقت، کیفیت وضو، بسم‌الله در نماز، سجده بر مهر و گفتن آمین در نماز را پاسخ داده است.<ref>همان</ref>

در مقدمه اول، به موضوع و اهمیت کتاب<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص5-7</ref>و در مقدمه دوم به وحدت بین شیعه و سنی و انگیزه نگارش کتاب اشاره شده است.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص9-10</ref>

در فصل اول، به تعریف شیعه و تشیع در لغت و اصطلاح و نیز بررسی این واژه در قرآن و حدیث، پرداخته شده است و همچنین پیدایش این مذهب و نیز نقش شیعه در بنای تمدن اسلامی، بررسی گردیده است.<ref>متن کتاب، ص13-43</ref>

نویسنده معتقد است تشیع، یک مسلک کلامى همچون اعتزال نیست، تا از آغاز و علل پیدایش آن بحث کنیم، از یکى از حوادث هم پدید نیامده است، مثل خوارج، بلکه تشیع، عبارت است از اعتقاد به استمرار رهبرى اسلامى در قالب «وصایت» براى امام على(ع) و خاندان او و اعتقادات دیگر شیعه در اصول و فروع، نقشى در صدق تشیع به‌صورت اثبات و نفى ندارد. به اعتقاد وی، این تفکر، به دست مبارک پیامبر(ص) در حال حیاتش پى نهاده شد، گروهى از مهاجران و انصار نیز در زمان ایشان آن را پذیرفتند و پس از رحلت آن حضرت نیز بر همان عقیده باقى ماندند. گروهى دیگر از تابعین هم به آنان اقتدا کردند و اعتقاد به این اصل، از همان زمان‌هاى گذشته تاکنون تداوم یافته است. بنابراین، تشیع تاریخى جز تاریخ اسلام و مبدأیى جز آغاز ظهور اسلام ندارد و اسلام و تشیع دو سوى یک حقیقت‌اند و دو همزادند که با هم به دنیا آمده‌اند<ref>متن کتاب، ص19؛ سبحانی، جعفر، ص28</ref>

وی در ادامه، به تشریح نقش شیعه در بناى تمدن عظیم اسلامى، که بیشتر در عرصه پایه‌گذارى علوم اسلامی‌نمود داشته است، پرداخته و اشاره دارد که از میان شیعه، طلایه‌داران علوم لغت و دین پدید آمده است، مثل علوم تفسیر قرآن، علم حدیث، فقه، رجال. در زمینه علوم طبیعى مثل جغرافى، تاریخ، طب، شیمى، ریاضى، هندسه و... نیز پیشگامانى از آنان درخشیده‌اند و تاریخ، از شخصیت‌هاى شیعى و تلاش‌هاى شایسته و تألیفات گران‌سنگ و مشهور آنان پربار و سرشار است که همه‌جا خوانده مى‌شود<ref>همان، ص49؛ متن کتاب، ص43 و 44</ref>

نویسنده معتقد است که شیعه امامیه، در اصول کلی با فرقه‌های دیگر اسلامی، مشترک است، اما در برخی امور هم تفاوت دارد که در فصل دوم، ضمن تشریح اصول اعتقادی شیعه، به این امور، اشاره شده است. عناوین مطرح شده در این فصل، عبارتند از: توحید ذاتی؛ توحید در صفات؛ توحید در آفرینش؛ توحید در ربوبیت؛ توحید در حاکمیت؛ توحید در عبادت؛ صفات ذات و صفات فعل؛ صفات ثبوتیه و سلبیه؛ صفات خبریه؛ قضا و قدر؛ انسان موجود مختار؛ ضرورت نبوت عامه؛ نبوت خاصه؛ معاد و قیامت و مسائل کلامی مخصوص شیعه امامیه<ref>سبحانی، جعفر، ص53-74؛ متن کتاب، ص47-59</ref>

در فصل سوم، به بررسی معیار توحید و شرک در عبادت، پرداخته شده است. توحید مراتبى داشته و شرک هم به شکل‌هاى مختلفى است. محور بحث نویسنده در این فصل، «توحید در عبادت»، در مقابلش شرک در عبادت است. وی در فصل گذشته به تشریح این مطلب پرداخته که توحید در عبادت، میان همه ادیان آسمانى مشترک است و اگر اختلافى وجود دارد، در تطبیق این ضابطه بر بعضى موارد است و لذا براى داورى درست در مواردى که اختلاف اندیشه وجود دارد، باید تعریفى منطقى و جامع از عبادت ارائه داد و جز با این، نمى‌توان اختلاف در آن موارد را برطرف ساخت، ازاین‌رو باید ضابطه‌اى را که از قرآن و سنت براى پرستش به دست مى‌آید بیان کرد. در این فصل، به بیان این ضابطه پرداخته شده است.<ref>همان، ص65، سبحانی، جعفر، ص79</ref>

در فصل چهارم، به بحث پیرامون جایگاه قرآن نزد شیعه پرداخته شده است. قرآن، زیربناى قانون‌گذاری اسلامى به شمار مى‌آید و در پى آن، سنت نبوى که همراه و قرین قرآن است. جز اینکه قرآن، هم لفظ و هم‌معنایش وحى است، ولى سنّت، تنها مضمون و معنایش وحى است نه لفظش و به همین سبب، پیامبر(ص) مردم را به قرآن تحدّى مى‌کرد نه به سنت<ref>همان، ص149؛ متن کتاب، ص147</ref>

قرآن کریم از هنگام نزول تاکنون، تنها منبع اساسى و نخست براى قانون‌گذاری مسلمین بوده و سخن قرآن، حرف نهایى در موارد اختلاف و جدل به شمار مى‌رفته است. نکته مهم در اینجا این است که استنباط معارف و احکام از قرآن، فرع بر آن است که تحریفى چه به افزایش و چه به کاهش بر آیات آن رخ نداده باشد. مصونیت قرآن از تحریف به زیاده و نقصان، هرچند نزد بیشتر فرقه‌هاى اسلامى موضوعى ثابت است، لیکن براى زدودن برخى شبهه‌هایى که در این مورد مطرح مى‌شود، در این فصل، به‌اختصار به بحث و بررسى پیرامون این مسئله پرداخته شده است.<ref>همان، 148؛ سبحانی، جعفر، ص150</ref>

امامت نزد شیعه و تفاوت آن با نظر اهل سنت، در فصل پنجم، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. به باور نویسنده، حقیقت امامت نزد اهل سنت، با آنچه نزد شیعه است فرق دارد. اهل سنت به امام به‌عنوان رئیس یک دولت نگاه مى‌کنند که مردم یا نمایندگان مردم او را انتخاب مى‌کنند. یا با کودتاى نظامى و امثال آن بر سر کار مى‌آید و در چنین حاکمى جز برخى صفات معروف، چیزى شرط نیست و روشن است که اعتقاد به ریاست یک رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر، از اصول اعتقادى نیست که اگر کسى به پیشوایى و رهبرى او اعتقاد نداشته باشد فاسق به شمار آید. اما شیعه امامیه به امامت به‌عنوان استمرار وظایف رسالت مى‌نگرند (نه خود رسالت، چون با رحلت پیامبر(ص)، نبوت و پیامبرى ختم شد) و روشن است که دست یافتن به چنین مقامى یک سلسله صلاحیت‌هاى بالا مى‌طلبد که کسى آن‌ها را نمى‌یابد مگر آن‌که تحت عنایت‌هاى ویژه الهى قرار گیرد و در اصول و فروع دین و در عدالت و عصمت و رهبری، حکیمانه و شئون دیگر، جاى پیامبر(ص) بنشیند<ref>همان، ص187؛ متن کتاب، ص183</ref>

نویسنده در فصل هفتم، به این نکته اشاره دارد که سخن درباره هریک از امامان دوازده‌گانه، از محدوده این کتاب بیرون و لذا در این فصل، فقط به مسئله اعتقاد به وجود امام زمان(عج) پرداخته شده که عمر خویش را در پس پرده غیبت می‌گذراند تا آنکه خداوند به او اجازه ظهور دهد و زمین را پر از عدل و داد کرده و حکومت الهی را در همه زمین برپا سازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص251؛ سبحانی، جعفر ص249</ref>

نویسنده ضمن مذموم بودن بدعت می‌گوید: بدعت از زشت‌ترین دروغ‌هاست؛ چون افترا بر خدا و رسولش است و خداوند در آیه بیست‌ویک سوره انعام می‌فرماید: چه کسی ستمکارتر از شخصی است که بر خدا دروغ ببندد و آیات خدا را تکذیب کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص271، سبحانی، جعفر ص269</ref>

در فصل نهم، به بحث و بررسی مسائل مربوط به صحابه و تابعین پرداخته شده<ref>متن کتاب، ص325-374</ref>و در آخرین فصل، مسئله وضو و نماز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.<ref>همان379-513</ref>