سیر و سلوک؛ یقظه (بیدارى): تفاوت میان نسخه‌ها

ايشان در باره منازل سير و سلوك، از سه سير كلى اسم مى‌برند كه عبارتند از: اوّل: «سير من الخلق الى الحق»؛ بريدن از ماسوى‌الله براى پيوند به خداوند؛

ايشان در ابتداى اين فصل نكاتى را در باره جذبه ذكر مى‌كنند و خاطرنشان مى‌نمايند كه نكته اساسى در سير و سلوك اين است كه سالك بايد عزم را جزم كند و قدم در راه گذارد و در راه، توقّف نكند. در اين صورت، حتّى اگر موفّق به طى همه مراحل هفت‌گانه سير و سلوك هم نشود، باز به سعادت دنيا و آخرت دست خواهد يافت. يكى از نتايج اين حركت، لذّت بردن از عبادت است. انسان به جايى مى‌رسد كه خواندن نماز شب براى او بهترين و بالاترين لذّت را دارد، حتّى بالاتر از لذّت متنعّم بودن در بهشت، ولى بايد دانست كه براى قدم گذاشتن در اين راه و رسيدن به مقام لقاء، قبل از هر چيز لازم است خداوند تبارك و تعالى يك نوع جذبه و كشش در انسان ايجاد كند تا او توفيق طى كردن مسير را پيدا كند.

ايشان مى‌افزايند كه اوّلين منزل در سير و سلوك الى الله، «يقظه» يا «بيدارى» و اوّلين قدم در منزل بيدارى، توجّه است. در باره متعلق توجه، به اينكه همه جا محضر خدا است و سالك در خلوت و جلوت، در محضر ربوبى قرار دارد، آگاهى مى‌دهند. در ادامه اين مباحث، به دوام توجه، غفلت، تفكر، تذكر، مراقبت و قانون مراقبه مى‌پردازند و در اين باره مى‌فرمايند كه: مراقبه در فارسى به معنى «ژرف‌نگرى»، «درون‌پويى» يا «خودپژوهى» است و اصطلاحاً براى مواظبت از نفس به كار گرفته مى‌شود.