پندهای معصومین علیهم‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

1- مكتب سقراط و افلاطون كه عقيده داشتند رهبرى صحيح عواطف و غرايز و به ثمر رساندن درخت فضيلت و اخلاق، در پرتو علم و دانش است و انسان در سايه اين دو، خوبى‌ها و بدى‌ها را درك كرده و به فضايل اخلاقى گرايش پيدا مى‌كند (همان، ص14).

2- اخلاق انتفاعى كه ماهيت آن، اين است كه چه بكنيم كه درآمد بيشتر داشته و موقعيت و شخصيت ما در اجتماع افزايش پيدا كند (همان، ص16).

3- اخلاق متكى به مذهب به‌طورى‌كه عقايد مذهبى و اعتقادى به پاداش و كيفر روز رستاخير، پشتوانه اصول اخلاقى باشد (همان، ص17).

4- اخلاق از ديدگاه اسلام كه آن است كه انسان را از نظر روحى و علمى، طورى تربيت مى‌كند و چنان علوم و معارفى در وجود انسان مى‌پروراند كه با وجود آن، موضوعى براى رذائل اخلاقى باقى نمى‌ماند و ريشه رذائل اخلاقى را از بيخ و بن مى‌كند، نه آنكه درصدد معالجه و مبارزه با مفاسد اخلاقى برآيد و آن در موقعى است كه انسان «فضيلت خوبى» را براى ذات فضيلت و خوبى خود بداند (همان، ص20).

در فصل اول، احاديث منقول از برخى از علما، بدون ذكر نام ايشان، آمده است. به عنوان مثال، برخى از اين احاديث، عبارتند از: «بدانيد وجود شما بهايى جز بهشت ندارد، مبادا به غير از آن خود را بفروشيد» و «بدانيد تقوى مركب راهوارى است، پرهيزگاران بر آن سوار شده و مهارش را بدست گرفته‌اند و آنان را به مقصد بهشت مى‌رساند، بدانيد گناه مركب چموشى است، گناهكاران بر گرده آن نشسته‌اند، مهارش گسيخته و راكب را به پرتگاه دوزخ مى‌افكند» (متن كتاب، ص29).

فصل دوم، دربردارنده جملاتى حكيمانه از پيامبر(ص) است، مانند: «قرآن درمان (دردهاى بشر) است»؛ «دعا حقيقت عبادت است» و «قرض ذلت است» (همان، ص31).

فصل سوم، بيانات حكميانه از پيامبر(ص) را در خود جاى داده است كه از آن جمله است: «هر كه سكوت كند نجات يابد»؛ «هر كه براى خدا تواضع كند، خدا او را رفعت دهد و هر كه تكبر كند، خدا او را خوار كند» و «هر كه از خطاى ديگران بگذرد، خدا از گناهش بگذرد» (همان، ص38).

در فصل چهارم، مواعظى از پيامبر(ص) جاى گرفته است كه عبارتند از: «بهشت در لفافه‌اى از ناملايمات است و دوزخ در لفافه‌اى از شهوت»؛ «محبت خدا بر آنكس كه در غضب حلم كند واجب است» و «روز قيامت مردم با نيت‌هاى خود مبعوث مى‌شوند» (همان، ص44).

فصل پنجم تا هشتم نيز دربردارند كلماتى حكيمانه از پيامبر(ص) است، مانند: «مؤمن از يك سوراخ دوباره گزيده نمى‌شود»؛ «هركه شكر مردم نكند، شكر خدا نكرده»؛ «قضا را جز دعا، چيزى برنگرداند» و «امت من، امت مرحومه‌اند (يعنى خدا را به آنان نظر لطف و رحمت است)» (همان، ص50- 59).