۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
لینک درون متنی
بدون خلاصۀ ویرایش |
(لینک درون متنی) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR01776J1.jpg|بندانگشتی|الأقطاب القطبية]] | [[پرونده:NUR01776J1.jpg|بندانگشتی|الأقطاب القطبية]] | ||
{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right" | {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right" | ||
|+ | |+ | ||
|- | |- | ||
! نام کتاب!! data-type= | ! نام کتاب!! data-type="bookName" |الأقطاب القطبية | ||
|- | |- | ||
|نام های دیگر کتاب | |نام های دیگر کتاب | ||
|data-type= | | data-type="otherBookNames" |البلغة في الحکمة | ||
|- | |- | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
|data-type= | | data-type="authors" |[[اهري، عبد القادر بن حمزه]] (نويسنده) | ||
[[دانش‌پژوه، محمدتقی]] (مصحح) | [[دانش‌پژوه، محمدتقی]] (مصحح) | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|- | |- | ||
|زبان | |زبان | ||
|data-type= | | data-type="language" |عربي | ||
|- | |- | ||
|کد کنگره | |کد کنگره | ||
|data-type= | | data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |BBR 811 /الف7 | ||
|- | |- | ||
|موضوع | |موضوع | ||
|data-type= | | data-type="subject" |فلسفه اسلامي - متون قديمي تا قرن 14 | ||
|- | |- | ||
|ناشر | |ناشر | ||
|data-type= | | data-type="publisher" |انجمن فلسفه ايران | ||
|- | |- | ||
|مکان نشر | |مکان نشر | ||
|data-type= | | data-type="publishPlace" | ايران - تهران | ||
|- | |- | ||
||سال نشر | ||سال نشر | ||
|ata-type= | | ata-type="publishYear" |مجلد1: 1358ش , 1399ق , | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد اتوماسیون | |کد اتوماسیون | ||
|data-type= | | data-type="automationCode" |AUTOMATIONCODE01776AUTOMATIONCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''الأقطاب القطبية''' یا «البلغة في الحكمة» اثر عبدالقادر بن حمزه بن یاقوت اهری (متوفی 657ق) از حکمای قرن هفتم است. این اثر متنی فلسفی مبتنی بر آرای شیخ اشراق یا لااقل تأثیرپذیرفته از آرای اوست. کتاب به زبان عربی است و محمدتقی دانش‌پژوه این کتاب را تصحیح نموده و مقدمه‌ای به زبان فارسی در ابتدای این اثر نوشته است. | '''الأقطاب القطبية''' یا «البلغة في الحكمة» اثر [[اهري، عبد القادر بن حمزه|عبدالقادر بن حمزه بن یاقوت اهری]] (متوفی 657ق) از حکمای قرن هفتم است. این اثر متنی فلسفی مبتنی بر آرای شیخ اشراق یا لااقل تأثیرپذیرفته از آرای اوست. کتاب به زبان عربی است و [[دانش‌پژوه، محمدتقی|محمدتقی دانش‌پژوه]] این کتاب را تصحیح نموده و مقدمه‌ای به زبان فارسی در ابتدای این اثر نوشته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
در مقدمه محقق اثر به تاریخچه مختصری از فلسفه یونان تا شیخ اشراق اشاره شده است. شیخ اشراق نخستین کسی بود که بر پایه فلسفه مشائی فارابی و ابن‌سینا و تصوف عارفان شالوده حکمت اشراق خودش را ریخته و به گفته خود آن را بر روی حکمت ذوقی افلاطون و اندیشه ایرانی کهن نهاده است. عبدالقادر اهری یکی از نمایندگان این اندیشه ذوقی است<ref>ر.ک: مقدمه دانش‌پژوه، صفحه شش</ref>. | در مقدمه محقق اثر به تاریخچه مختصری از فلسفه یونان تا [[سهروردی، یحیی بن حبش|شیخ اشراق]] اشاره شده است. [[سهروردی، یحیی بن حبش|شیخ اشراق]] نخستین کسی بود که بر پایه فلسفه مشائی [[فارابی، محمد بن محمد|فارابی]] و [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن‌سینا]] و تصوف عارفان شالوده حکمت اشراق خودش را ریخته و به گفته خود آن را بر روی حکمت ذوقی افلاطون و اندیشه ایرانی کهن نهاده است. [[اهري، عبد القادر بن حمزه|عبدالقادر اهری]] یکی از نمایندگان این اندیشه ذوقی است<ref>ر.ک: مقدمه دانش‌پژوه، صفحه شش</ref>. | ||
نام این کتاب «البلغة فی الحکمة» است ولی ابن الفوطی گویا چون دیده است که چند قطب در آن هست و اهری هم لقب قطب‌الدین دارد آن را «الأقطاب القطبية» خوانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه شانزده</ref>. | نام این کتاب «البلغة فی الحکمة» است ولی ابن الفوطی گویا چون دیده است که چند قطب در آن هست و اهری هم لقب قطب‌الدین دارد آن را «الأقطاب القطبية» خوانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه شانزده</ref>. | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
معرفت اول در دو قطب «روحانیات» و «جسمانیات» و معرفت دوم در دو قطب «مبدأ مطلق» و «معاد» مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ و این‌چنین است که اهری مباحث حکمت نظری را به سبب قطب‌های چهارگانه در چهار بخش تنظیم می‌کند (شاید به این دلیل به کتاب البلغة، الاقطاب القطبیه گفته شده است) و در پایان کتاب نیز به مباحث حکمت عملی می‌پردازد <ref>ر.ک: اسدی، حسن، ص53-52؛ مقدمه دانش‌پژوه، صفحه شانزده</ref>. | معرفت اول در دو قطب «روحانیات» و «جسمانیات» و معرفت دوم در دو قطب «مبدأ مطلق» و «معاد» مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ و این‌چنین است که اهری مباحث حکمت نظری را به سبب قطب‌های چهارگانه در چهار بخش تنظیم می‌کند (شاید به این دلیل به کتاب البلغة، الاقطاب القطبیه گفته شده است) و در پایان کتاب نیز به مباحث حکمت عملی می‌پردازد <ref>ر.ک: اسدی، حسن، ص53-52؛ مقدمه دانش‌پژوه، صفحه شانزده</ref>. | ||
با بررسی کتاب متوجه می‌شویم که اهری در برخی مسائل از شیخ اشراق تأثیر پذیرفته ولی چنین نیست که اثر او تماماً مبتنی بر آراء شیخ اشراق باشد به‌طوری‌که او را پیرو شیخ بدانیم. اساساً تأثیرپذیری اندیشمندی از اندیشمند دیگر دو گونه است: تأثیرپذیری حداقلی و تأثیرپذیری حداکثری. در گونه اول آشنایی اندیشمند بعدی با اندیشمند قبلی و پذیرش و نقل برخی از آراء او ملاک تأثیرپذیری است اما در گونه دوم اندیشمند بعدی در خط فکری‌ای که اندیشمند قبلی ترسیم کرده حرکت می‌کند و نظرات خود را نیز در آن چارچوب مطرح می‌کند؛ اندیشمندانی که با عنوان«شارح» شناخته می‌شوند نمونه گونه دوم تأثیرپذیری هستند. به نظر نگارنده تأثیرپذیری اهری از شیخ از گونه اول است و تا جایی که بر نگارنده روشن شد وی در برخی مسائل از سهروردی تأثیر پذیرفته است؛ در ادامه به موارد تأثیرپذیری اهری از شیخ اشراق اشاره می‌کنیم: | با بررسی کتاب متوجه می‌شویم که [[اهري، عبد القادر بن حمزه|اهری]] در برخی مسائل از [[سهروردی، یحیی بن حبش|شیخ اشراق]] تأثیر پذیرفته ولی چنین نیست که اثر او تماماً مبتنی بر آراء [[سهروردی، یحیی بن حبش|شیخ اشراق]] باشد به‌طوری‌که او را پیرو شیخ بدانیم. اساساً تأثیرپذیری اندیشمندی از اندیشمند دیگر دو گونه است: تأثیرپذیری حداقلی و تأثیرپذیری حداکثری. در گونه اول آشنایی اندیشمند بعدی با اندیشمند قبلی و پذیرش و نقل برخی از آراء او ملاک تأثیرپذیری است اما در گونه دوم اندیشمند بعدی در خط فکری‌ای که اندیشمند قبلی ترسیم کرده حرکت می‌کند و نظرات خود را نیز در آن چارچوب مطرح می‌کند؛ اندیشمندانی که با عنوان«شارح» شناخته می‌شوند نمونه گونه دوم تأثیرپذیری هستند. به نظر نگارنده تأثیرپذیری اهری از شیخ از گونه اول است و تا جایی که بر نگارنده روشن شد وی در برخی مسائل از سهروردی تأثیر پذیرفته است؛ در ادامه به موارد تأثیرپذیری اهری از شیخ اشراق اشاره می‌کنیم: | ||
اهری در صفحه 43 در خصوص معرفت نفس به خودش چنین می‌گوید: «نفس ذات خود را ادراک می‌کند و ادراک ذات نفس از طریق ارتسام یا پذیرش صورت ذات نیست چراکه آن صورت غیر از ذات است و معرفت به آن، معرفت به آن صورت است نه معرفت به ذات»<ref>ر.ک: اسدی، حسن، ص54-53</ref>. | اهری در صفحه 43 در خصوص معرفت نفس به خودش چنین می‌گوید: «نفس ذات خود را ادراک می‌کند و ادراک ذات نفس از طریق ارتسام یا پذیرش صورت ذات نیست چراکه آن صورت غیر از ذات است و معرفت به آن، معرفت به آن صورت است نه معرفت به ذات»<ref>ر.ک: اسدی، حسن، ص54-53</ref>. | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# مقدمه و متن کتاب. | # مقدمه و متن کتاب. | ||