الوهابية و الرافضة: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف در فصل اول کتابش به نظرات سید محسن امین در رساله «الحصون المنيعة» تاخته (نمونه‌هایی از آن در صفحه 39 ذکر شده است) و مطالبی از آن را نقد کرده است.

ایشان در جواب سید محسن امین مبنی بر اینکه: «مسلمانان بعد از قتل خلیفه سوم، به دو گروه عثمانی و علوی تقسیم شدند و در طول زمان علی(ع) و اولاد وی مغلوب شدند و سب آن حضرت بر منابر رسم شد... سپس علوی‌ها که منتسب به اهل‌بیت بودند، به شیعه معروف شدند و غیر آنان سنی خوانده شدند و دو نام پیشین (علوی و عثمانی) منسوخ گردید»، می‌گوید: این تقسیم‌بندی، صحیح و مطابق واقع نمی‌باشد و صراحت در این دارد که دشمنان اهل‌بیت که عثمانی خوانده می‌شدند، همان‌ها سنی خوانده شدند؛ درحالی‌که اهل سنت معتقدند که علی بن ابی‌طالب، امام برحق پس از عثمان است و معاویه علیه او، بغی و سرکشی نمود<ref>ر.ک: متن کتاب، ص40 تا 42</ref>

از اشکالات دیگری که بر نوشته سید محسن امین در این کتاب نقل شده این است که: «وی می‌گوید: قرآن، کلام خداست که بر پیامبرش نازل شده و قطعی‌السند می‌باشد؛ چراکه همه مسلمانان اتفاق نظر دارند بر اینکه آنچه به نام قرآن بین دو جلد وجود دارد، از طرف خداوند فرود آمده است»؛ درحالی‌که شیعه رافضی، قائل به تحریف به نقصان است و می‌گویند که حضرت مهدی با قرآن جدید می‌آید<ref>ر.ک: همان، ص43</ref>

محمود شکری در این ردیه، اشکالاتی را که سید محسن امین بر [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] وارد کرده است، جواب می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص60 تا 85</ref> اساسا بخش اعظم ردیه به همین امر اختصاص یافته است.

بنای محمد شکری در این ردیه بر این بوده است که اشکالاتی را که سید محسن امین بر وهابیت وارد کرده، جواب دهد، ولی بااین‌حال، در این ردیه جای پاسخ به اشکالات را خالی می‌بینیم و نویسنده را می‌بینیم که همچون انسانی بی‌پناه و درمانده از جواب، پاسخ را به خدا واگذار کرده است<ref>ر.ک: همان: ص97</ref>