۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين'
جز (جایگزینی متن - 'شهاب الدين' به 'شهاب‌الدين') |
جز (جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
«سعدالدين محمد بن مؤيد بن ابى‌بكر بن حسن بن محمد بن حمويه بن محمد» كه به جهت انتساب به جدش (سعدالدين حمويه)، به حمويه يا حموى يا حموئى شهرت يافته است، از عارفان قرن هفتم است. وى از مشايخ شيخ عزيز نسفى و از خلفا و مريدان شيخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجمالدين كبرى]] و شهاب‌الدين عمر سهروردى مى‌باشد. در جوانى، چندى در جبل قاسيون دمشق كه در آن اوان از مراكز تصوف بود زيست و با [[صدرالدین قونیوی، محمد بن اسحاق|صدرالدين قونوى]] ملاقات كرده و ارتباط محبت پيدا نمود. مدت بيست و پنج سال در ديار شام و عراق و خوارزم مسافرت‌ها كرد، سرانجام به خراسان كه موطن اصلى او بود برگشت و شهرت بسيار يافت و از عارفان و مشايخ تصوف وقت گرديد و كرامات زياد به او منسوب داشتند. | |||
== آثار== | == آثار== | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
5. محبوب المحبين و مطلوب الواصلين. | 5. محبوب المحبين و مطلوب الواصلين. | ||
سعدالدين حموى در نظم و نثر فارسى و عربى دست داشته و رباعيات او بيشتر از ديگر انواع شعرى نقل شده است. وفات سعدالدين حموى در روز عيد قربان سال 650ق اتفاق افتاده است. | |||