صباحی بیدگلی، سلیمان
سلیمان صباحی بیگدلی کاشانی (متوفی 1207 یا 1218ق)، متخلص به صباحی، از شاعران ایرانی قرن دوازدهم و اوایل قرن سیزدهم، از پیشگامان نهضت بازگشت ادبی است.
صباحی بیدگلی، سلیمان | |
---|---|
تخلص | صباحی |
نام پدر | ملاهادی |
محل تولد | آران و بیدگل کاشان |
رحلت | 1207 یا 1218ق |
مدفن | آران و بیدگل، بلوار شهیدان حاجی زادگان، نزدیک امامزاده حسین |
پیشه | شاعر |
اطلاعات علمی | |
علایق پژوهشی | مرثیه سرایی |
سبک نوشتاری | از پیشگامان نهضت بازگشت ادبی و متأثر از شاعران سبک خراسانی و عراقی |
معاصرین | |
برخی آثار | دیوان صباحی بیدگلی |
ولادت
از تاریخ دقیق تولد صباحی اطلاعی در دست نیست؛ اما از قرائنی، از جمله قدیمترین ماده تاریخی که از او به جامانده و آن را در سال 1149 سروده است، میتوان حدود آن را حدس زد.
وی در بیدگل، از توابع کاشان، به دنیا آمد. در کودکی، پدرش را از دست داد. در جوانی به حج رفت. به مهارت او در ریاضی و هندسه اشاره شده است. در زلزله شدید کاشان در 1196ش، وی خانواده خود را از دست داد و دراینباره مرثیهای سرود.
شخصیت
صباحی یکی از پیشگامان نهضت بازگشت ادبی و متأثر از شاعران سبک خراسانی و عراقی همچون فرخی، عنصری، انوری و سعدی بود.
او با هاتف اصفهانی (متوفای1198ق) و شهاب ترشیزی (متوفی 1215ق) دوستی و معاشرت داشت و در شعر، شاگرد آذربیگدلی بود و ظاهراً تخلص خود را از آذر گرفته است.
شاگردان
فتحعلیخان صبا (متوفی 1238ق) و میرزامحمدصادق بزمی بیدگلی متخلص به بزمی، از شاگردان صباحی بودهاند و هر دو، تخلص خود را از او دارند. صباحی در سرودن مرثیه مهارت داشت و چهاردهبندی به تقلید از محتشم کاشانی (متوفی 996ق) در رثای حضرت سیدالشهداء سروده که غفاری کاشانی به سبب این مرثیه، وی را محتشم ثانی خوانده است. او در سرودن ماده تاریخ هم تبحر خاصی داشته است.
ممدوحان
صباحی علاوه بر مدایحی که در نعت رسول اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) سروده است، آقامحمدخان قاجار، فتحعلیشاه قاجار و چند حاکم محلی را ستوده است.
وفات
سال وفات صباحی را برخی منابع 1206 نوشتهاند و برخی دیگر گویا به استناد ماده تاریخی از میرسید محمد سحاب اصفهانی، فرزند هاتف اصفهانی 1207 نوشتهاند. ولی ماده تاریخی از صباحی متعلق به 1212 به جا مانده است. قصیدهای که به مناسبت جلوس فتحعلیشاه قاجار درهمین سال سروده، گویا در بیت سحاب تحریفی روی داده است. بااین فرض، وی در 1218 درگذشته است.[۱].
پانویس
- ↑ ولیپور،مونا،ج29، ص267
منابع مقاله
ولیپور، مونا، دانشنامه جهان اسلام، جلد 29، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، 1400.