حلی، ابوالبقاء هبة‌الله
ابوالبقاء هبة‌الله حلی (قرن پنجم و ششم هجری)، محدّث و مورخ امامی، نویسنده کتاب «المناقب المزيدية».
| نام | حلی، ابوالبقاء هبة‌الله |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | ناصر |
| متولد | قرن پنجم و ششم هجری |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | ابوالغنائم محمدبن علی‌بن میمون نَرسی
ابوالمعالی احمد بن علی بن قدامة |
| برخی آثار | المناقب المزيدية في أخبار الملوك الأسدية |
| کد مؤلف | AUTHORCODE08858AUTHORCODE |
محققان کتاب «المناقب المزيدية» درباره نویسنده این کتاب می‌نویسند: ما ترجمه‌ای از این نویسنده پیدا نکردیم... و با ردیابی شرح حال کسانی که ابوالبقاء با آنها ارتباط داشته، به این نتیجه رسیدیم که ایشان در نیمه دوم قرن پنجم و نیمه اول قرن ششم هجری در شهر حله عراق زندگی می‌کرده است. او معاصر حاکم حله سیف‌الدوله صدقة بن منصور بن دبیس مزیدی بوده است[۱].
افندی اصفهانی شرح‌حال کوتاهی از او، براساس سلسله سندی در کتاب المزارالکبیر محمدبن جعفر مشهدی، معروف به ابن مشهدی آورده است. طبق آن، حلّی در نجف و در ربیع‌الاول 488 زیارتنامه امام حسین علیه‌السلام (به روایت جابربن عبداللّه) را برای ابوعبداللّه حسین‌بن احمدبن طَحّال مقدادی روایت کرده است.
آقابزرگ طهرانی نیز مطلبی کوتاه درباره وی آورده و گفته است که علامه حلّی در اجازه خود به بنوزهره، نام ابوالبقاء حلّی را در ضمن ذکر طرق روایت خبر قتل مقلّدبن رافع در 390، ذکر کرده است.[۲].
اساتید
حلّی سفری به کوفه کرده و در آنجا از نسب‌شناس نامور زیدی، ابوالغنائم محمدبن علی‌بن میمون نَرسی (متوفی 510)، مطلبی روایت کرده است. دیگر استاد حلّی، ابوالمعالی احمد بن علی بن قدامة (متوفی 486)، از راویان نهج‌البلاغه، بود که حلّی به واسطه او شعری و مطالبی تاریخی نقل کرده است.
از دیگر استادان وی ابوالغنائم مُعَمَّربن محمدبن عبداللّه، و سعدبن وَهْب و ابوعلی طوسی بودند.[۳].
پانویس
- ↑ ر.ک: خریسات، محمد عبدالقادر؛ درادکه، صالح موسی، ج1، ص9
- ↑ ر.ک: رحمتی، محمدکاظم، ج14
- ↑ ر.ک: همان، ج14
منابع مقاله
- خریسات، محمد عبدالقادر؛ درادکه، صالح موسی، مقدمه کتاب «المناقب المزيدية في أخبار الملوك الأسدية»، تألیف ابوالبقاء حلی، مركز زايد للتراث و التاريخ، ابوظبی، امارات، چاپ اول، 1420ق.
- دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حلی ابوالبقاء هبة الله بن ناصر»، ج14.