بناکتی، داود بن محمد
ابوسليمان فخر‌الدين داوود بن محمد ملقب به فخر بناكتى (وفات 730ق / 1330م)، مورخ و شاعر ایرانى دوره مغول است. لقب فخر بناكتى را خود در كتابش ذكر كرده است.
| نام | بناکتی، داود بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | بناکتی، اب‍و س‍ل‍ی‍م‍ان فخر ال‍دی‍ن داود
بناکتی، فخر ال‍دی‍ن اب‍و س‍ل‍ی‍م‍ان داود بن محمد فخر بناکتی، داود بن محمد ف‍ن‍اک‍ت‍ی، داود بن محمد |
| نام پدر | تاج‌الدين، ابوالفضل محمد بناكتى |
| متولد | |
| محل تولد | بناكت، شهرى در ماوراءالنهر (شاهرخیه) |
| رحلت | 730 ق یا 1330 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | روضة أولی الألباب في معرفة التواریخ و الأنساب المشهور بتاریخ البناکتي (تعریب) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00550AUTHORCODE |
ولادت
بناكتى در بناكت، شهرى در ماوراءالنهر كه بعدها شاهرخيه نام گرفت، زاده شد و در يكى از خاندان‌هاى علمى و دانش‌دوست اين شهر پرورش يافت. پدرش، تاج‌الدين، ابوالفضل محمد بناكتى، از عالمان دين به شمار مى‌رفت و كتاب «الميسور در شرح مصابيح» و «مصباح الضمير من صحاح التفسير» از اوست.
برادرش، نظام‌الدين على بناكتى نيز از عارفان نامى دوره خود بوده است.
فخر‌الدين بناكتى خود مردى فاضل و دانشمند بود و در شاعرى نيز دستى قوى داشت. از نوشته او برمى‌آيد كه در 701ق / 1302م، ملك‌الشعراى دربار غازان خان بوده است. بغدادى، ديوان شعرى نيز به او نسبت داده است. از نمونه‌هاى شعر بناكتى، يك غزل در «تذكرة الشعراء» دولت‌شاه، و دو قصيده در تاريخ خود وى آمده است.
آثار
از جمله آثار او كتاب مشهورى است به نام «روضة اولى الالباب في معرفة التواريخ و الانساب» كه به «تاريخ بناكتى» نيز معروف شده است و شهرت بناكتى، مرهون همين كتاب است.