المهذب في فقه الإمام الشافعي
المهذب في فقه الإمام الشافعي اثر ابواسحاق شیرازی (393- 476ق)، کتابی مهم و ارزشمند در فقه شافعی که با تحقیق و تعلیقات محمد زحیلی، منتشر شده است.
| المهذب في فقه الإمام الشافعي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابواسحاق شیرازی، ابراهیم بن علی (نويسنده) زحیلی، محمد (مصحح) |
| ناشر | دار الشامیة ** دار القلم |
| مکان نشر | سوریه - دمشق ** لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1417ق - 1422ق - 1996م - 2001م |
| چاپ | 2 |
| شابک | - |
| موضوع | فقه شافعی - قرن 5ق. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 6 |
| کد کنگره | /ش9م9 175/5 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اثر حاضر، بر اساس نظریات و دیدگاه‌های ابوعبدالله محمد بن ادریس شافعى (150-204ق)، معروف به امام شافعی، یکی از ائمه چهارگانه اهل سنت و پیشوای مذهب شافعی نوشته شده است. نویسنده خود در مقدمه، به این موضوع اشاره کرده و چنین گفته است: «این کتابی است مهذب که در آن، اصول مذهب شافعی و مسائل و فروعی که از آن اصول منشعب می‌شوند را با ادله خود، ذکر کرده‌ام»[۱].
منظور شیرازی از اصول مذهب شافعی، نصوص وارد شده از امام شافعی در مسائل فقهی و مبانی احکام شرعی این مذهب بوده ولذا در این کتاب، احکام این مذهب را ذکر نموده و سپس، به تبیین استدلالات بر آنها از قرآن کریم، احادیث شریف، اجماع، قیاس و دلایل عقلی، پرداخته است. همه این امور، با عباراتی ادبی و سبک و بیانی آسان و به دور از پیچیدگی و رموزی که بعدها در متون فقهی در عصر انحطاط رایج گردید، صورت گرفته است[۲].
شیرازی، با تکیه بر تصنیفات و آثار نوشته شده توسط پیشینیان در مذهب شافعی و آشنایی با هر آنچه که آنها نوشته و طبقه‌بندی کرده‌اند، کوشش خود را صرف تدوین این کتاب کرد تا فقه شافعی را با عباراتی فشرده و موجز عرضه نموده و اقوال مطرح شده توسط بزرگان آن را خلاصه کرده و به اختلافات ایشان در مسائل فقهی، اشاره نماید و بدین وسیله، به تبیین دیدگاه‌ها و نظریاتی پرداخته است که مورد اعتماد آنها قرار گرفته و در این مسیر، از متون امام شافعی در کتاب‌های مانند «الأم»، «الإملاء»، «المختصر» و... آغاز نموده است[۳].
نگارش کتاب از سال 455ق آغاز شده و تا سال 469ق، در حدود چهارده سال، طول کشیده است که این امر، نشان دهنده دقت نویسنده در تدوین و نگارش مطالب دارد[۴].
این کتاب در عصر خود، مهمترین کتاب فقهی مکتب شافعی گردید و علما به آن مراجعه نموده و طلاب و محققین در تحصیل و تدریس، از آن بهره برده و تنها مرجع فتوا در مکتب شافعی تا عصر رافعی و نووی بود[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.