نوحيان، نصرت
نصرت‌الله نوحیان (1310-1399ش)، ملقب به نوح، نویسنده، شاعر و طنزپرداز برجسته ایرانی است که در زمان حکومت شاهنشاهی به سبب فعالیت در نشریه «چلنگر» به چند سال حبس محکوم گردید.
| نوحيان، نصرت | |
|---|---|
 | |
تولد
نصرت‌الله نوح در سال 1310 متولد شد.
طنزنویسی
از شماره‌های اولیه نامه چلنگر، قوی‌‌ترین نشریه‌ی فکاهی تاریخ معاصر ایران که در روز پنج‌شنبه ١٧ اسفند ١٣٢٩ به چاپ رسید، نام «نوح سمنانی» در صفحه ٣، که مخصوص ادبیات محلی بود، پدیدار شد. نوح بیست‌ساله همکار ثابت چلنگر می‌شود و فن طنزنویسی را از افراشته و ابوتراب جلی می‌آموزد.
نصرت‌الله درست یک ماه پس از کودتای ٢٨ مرداد، در تاریخ ٢٨ شهریور دستگیر می‌شود. پس از سه سال حبس و سپری کردن دوران زندان شاهنشاهی در سال ١٣٣٥ش، نوح راه تبعید را انتخاب نمی‌کند؛ در ایران می‌ماند و به‌تدریج وارد عرصه مطبوعات داخل کشور می‌شود. همراه با برخی از «چلنگری‌‌های» سابق، در نشریه توفیق و سپس در روزنامه کیهان قلم می‌زند.
بحران اقتصادی - سیاسی رشدیابنده حکومت محمد‌رضا شاه پهلوی فرصتی می‌شود برای احیای دوباره نشریاتی که سال‌ها زیر تیغ سانسور و سرکوب می‌نوشتند و سرآخر نیز از نوشتن محروم شدند. آزادی نسبی پدیدآمده از آبان ١٣٥٧ سبب شد تا نشریه‌هایی چون فردوسی، تهران مصور، سپید و سیاه و دیگر نشریاتی که در اوایل دهه ٥٠ توسط دولت هویدا تعطیل شده بودند، باز منتشر شوند و روی میز دکه‌های روزنامه‌فروشی قرار بگیرند، اما نشریات نزدیک به حزب توده تا پس از ٢٢ بهمن در انتظار انتشار ماندند.
چلنگر دیگر هرگز منتشر نشد و آهنگر پا به میدان مطبوعات گذاشت. آهنگر تنها ١٦ شماره مجال انتشار یافت و پس از توقیف‌های گسترده بسیاری از مطبوعات نو‌ظهور و قدیمی، که اولین آن‌ها روزنامه آیندگان بود، عملاً پایان حضور فعال بسیاری از روزنامه‌نگاران کشته‌کار و با‌تجربه از جمله نصرت‌الله نوح را در عرصه مطبوعات رقم زد.
درگذشت
نوحیان در ٢١ مرداد ١٣٩٩ درگذشت. درگذشت این طنزپرداز پرآوازه ایران، پایانی است بر فصلی از تاریخ ادبیات و روزنامه‌نگاری ایران[۱].
آثار
مقدمه بر «دیوان رفعت سمنانی»[۲].
پانویس
منابع مقاله
- رنجبر دایمی، سیاوش، «چلنگری» دیگری که از میان ما رفت؛ نصرت‌الله نوح (1399-1310)»، بخارا، مهر و آبان 1399، شماره 139، ص741 تا 768:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1762503
- نوح، نصرت‌الله، «دیوان رفعت سمنانی»، بی‌جا، بی‌نا، 1339ش.