وحیدیان، تقی
تقی وحیدیان کامیار (1315-1396ش)، نویسنده و پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی است که مقالات و کتاب‌های فراوانی در این زمینه به رشته تحریر درآورده است. «دستور زبان عامیانه فارسی»، از جمله آثار اوست.
| وحیدیان، تقی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | تقی وحیدیان کامیار |
| ولادت | 4 بهمن 1315ش |
| محل تولد | محله پاچنار مشهد |
| رحلت | چهارشنبه چهارم بهمن 1396ش |
| مدفن | خواجه ربیع |
| پیشه | استاد دانشگاه |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | دکترای تخصصی |
| دانشگاه | دانشگاه تهران |
| حوزه | زبان و ادبیات فارسی |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
زادروز و زادگاه
وی روز چهارم بهمن 1315ش در محله پاچنار مشهد به دنیا آمد. البته شناسنامه‌اش را دو سال بزرگتر گرفتند و 4 بهمن 1313 ثبت شد.
تحصیل
وحیدیان مقطع متوسطه را در دبیرستان شاهرضای مشهد با دیپلم ادبی به پایان برد. در سال 1336ش، به دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد رفت. سید احمد خراسانی، دکتر غلامحسین یوسفی، دکتر فیاض و دکتر رضایی حیات علمی این دانشجوی جوان تشنه را پی ریختند.
فعالیت‌های علمی
هنوز بیش از یک سال از حضورش در دانشکده ادبیات نگذشته که دست به قلم برد و «تذکره شاعران مشهد» را نوشت. هم‌زمان، پژوهش‌هایی گسترده را نیز در قلمرو دستور زبان فارسی گفتاری آغاز کرد تا عاقبت، در سال 1343، حاصل پژوهش‌های مستمرش در کتاب «دستور زبان عامیانه» عرضه شد.
او با دستاوردهای تجریه چندین سال تدریس و تألیف، به کاری تازه پرداخت؛ چاپ «دستور زبان فارسی با روشی نو» در سال 1344ش، حاصل این دستاورد است. سال 1348 در رشته زبان‌شناسی همگانی دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد و پایان‌نامه‌اش با موضوع «تکیه (آکسنت) در زبان فارسی» در مجله ادبیات دانشگاه تهران به چاپ رسید و عنوان بهترین مقاله آن شماره را از آن خود ساخت.
وحیدیان در سال 1351ش، از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. دست سرنوشت و روح جستجوگرش پس از اتمام دوره دکتری او را به فرهنگستان زبان فارسی کشاند. در سال 1352ش، علاوه بر تدریس و تحقیق در دانشگاه جندی‌شاپور، مدیریت گروه زبان و ادبیات فارسی و معاونت دانشکده ادبیات و علوم انسانی را نیز برعهده گرفت. در سال 1357 به ریاست این دانشکده برگزیده شد. در سال 1382ش، نیز به‌عنوان استاد نمونه دانشگاه فردوسی برگزیده شد.
وفات
وی در آستانه هشتادودومین بهمن زندگی‌اش در روز چهارشنبه چهارم بهمن 1396ش درگذشت.[۱] و در خواجه ربیع به خاک سپرده شد.[۲]
آثار
تعدادی از کتاب‌های او (علاوه بر انتشار ده‌ها مقاله در نشریات مختلف)، عبارتند از:
- دستور زبان عامیانه فارسی؛
- دستور فارسی با روشی نو؛
- نوای گفتار در فارسی؛
- بررسی منشأ وزن شعر فارسی؛
- تصحیح دیوان کاتبی نیشابوری؛
- دستور زبان فارسی گفتاری[۳].