حسینی شاهرودی، سید محمود
سيد محمود حسینی شاهرودى (1262-1353ش)، از مراجع تقلید، وی از شاگردان میرزای نائینی، آقا ضیاءالدین عراقی، آخوند خراسانی، سید ابوالحسن اصفهانی بود و او را ذو الشهادتین می‌خواندند. او مؤسس اولین بعثه در مکه و مدینه و احیاگر سنت پیاده روی به کربلا بود.
| نام | حسینی شاهرودی، محمود |
|---|---|
| نامهای دیگر | حسینی، محمود
شاهرودی، محمود شاهرودی، سید محمود بن سید علی |
| نام پدر | سید علی |
| متولد | 1259 ش |
| محل تولد | شاهرود |
| رحلت | 1353 ش یا 1394 ق یا 1974 م |
| اساتید | آقا ضیاءالدین عراقی |
| برخی آثار | الحج |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00175AUTHORCODE |
ولادت
فرزند سيد على، در سال 1301ق، در خانواده‌اى مذهبى در يكى از روستاهاى شاهرود ديده به جهان گشود.
تحصیلات
وى، پس از طى تحصيلات اوليه و دوره‌ى مقدمات در شهر بسطام، عازم حوزه‌ى علميه‌ى مشهد مقدس شد و در دروس سطح و خارج فقه و اصول اساتيد و فقهاى آن زمان حاضر گرديد، سپس در سال 1328ق، عازم حوزه‌ى علميه‌ى نجف اشرف شد.
سيد محمود شاهرودى، از محضر درس مرحوم آقاى آخوند خراسانى صاحب «كفايه» به مدت يك سال و نيم استفاده نمود. پس از فوت استاد به مجلس درس میرزای نائینی و عراقى حاضر شد و از آن دو بهره‌ى وافى برد.
پس از فوت مرحوم نايينى، تدريس خارج ايشان شروع گشت و مورد توجه فضلا و طلاب قرار گرفت.
با رحلت آقا سيد ابوالحسن اصفهانى، رساله‌ى عمليه‌ى سيد محمود شاهرودى در دسترس مقلدين در كشورهاى عراق و ايران و خليج و لبنان و هند و پاکستان قرار گرفت و با درگذشت آیت‌الله بروجردى، مرجعيت وى در اماكن يادشده، به‌خصوص ايران و عراق و خليج، شهرت و توسعه‌ى بيشترى حاصل نمود و حوزه‌ى بحث فقه و اصول ايشان در نجف، فضلا و علماى بى‌شمارى را در بر داشت.
نماز جماعت مسجد هندى كه او در آن اقامه نماز مى‌كرد، بيشترين نمازگزار را داشت. تأمين هزينه‌هاى درمانى طلاب در نجف و هم‌چنين شهريه و تأمين نان طلاب حوزه‌هاى علميه نجف و كربلا و سامرا و مشهد مقدس به عهده وى بود.
اولين بار در تاريخ مرجعيت و حوزه، از طرف آیت‌الله شاهرودى، گروهى به‌عنوان بعثه دينيه حج در سال 1387ق، برابر با 1346ش، به امر وى و به سرپرستى آقازاده‌ى بزرگش اعزام شدند كه بسيار مورد استقبال حجاج قرار گرفتند. هم‌چنين وى، نخستين شهرك مسكونى طلاب به نام «حى الامام الشاهرودى» را در نجف اشرف تأسيس نمود.
آیت‌الله شاهرودى، حيات خود را همواره در تربيت فضلا و علما و رسيدگى به امور حوزه و تدريس و تأليف سپرى كرد.
وفات
سرانجام در 17 شعبان المعظم سال 1394ق، دار فانى را وداع نموده و در صحن مطهر اميرمؤمنان، على(ع) در سمت بالاى سرِ آن حضرت مدفون گرديد.
آثار
- تقريرات اصول فقه آیت‌الله ميرزا حسين نايينى؛
- تقريرات بحث‌هاى آیت‌الله آقا ضياء‌الدين عراقى؛
- حاشيه بر كتاب شريف «وسيلة النجاة»؛
- حاشيه بر كتاب گران‌قدر «العروة الوثقی»؛
- ذخيرة المؤمنين؛
- كتاب الاجارة؛
- كتاب الحج؛
- نتائج الافكار فى الاصول.