قرآن قدس

قرآن قدس، کهن‌ترین برگردان قرآن به فارسی است. این اثر توسط علی رواقی (متولد 1320ش) مورد پژوهش قرار گرفته و در دو جلد منتشر شده است.

قرآن قدس
قرآن قدس
پدیدآورانرواقی، علی (نويسنده)
عنوان‌های دیگرکهن ترین برگردان قرآن ب فارسی؟
ناشرمؤسسه فرهنگی شهيد محمد رواقی
مکان نشرایران - تهران
سال نشر1364ش
چاپ1
شابک-
زبانعربی - فارسی
تعداد جلد2
کد کنگره
/ق4 59/22 BP
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

این ترجمه‌، یکی از کهن‌ترین برگردان‌های قرآن به فارسی است؛ هم نمونه‌ای روشن از یک ترجمه بسیار دقیق و آگاهانه از قرآن است و هم نموداری است از نیاز و توجه دیرینه مردم این سامان به برگردان قرآن به زبان فارسی[۱].‏ استاد مینوی تألیف کتاب را هم‌عصر با کتب اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری دانسته است[۲]‏.

نخستین بار علی رواقی در سال 1364ش، قرآن قدس را در دو مجلد و در قطع سلطانی به چاپ رسانده و پیش از آغاز متن، در مقدمه مفصلی به بیان ویژگی‌های این ترجمه قرآنی پرداخته است. بنا بر نظر رواقی زبان این اثر نمونه شایسته‌ای از ترکیب و آمیزش زبان فارسی میانه، برخی کلمات عربی و عناصر گونه‌ای و گویشی است و با توجه به متون گوناگون و رجوع به فرهنگ‌ها باید آن را متعلق به حوزه سیستان - کرمان دانست[۳].‏

علی رواقی در اهمیت این اثر گران‌سنگ در مقدمه کتاب چنین می‌نویسد: ارزش تاریخی اجتماعی بیشترینه ترجمه‌های کهن قرآن بر ارزش زبانی آنها می‌چربد، اما این ترجمه گران‌سنگ همچنان‌که از نگاه تاریخ ترجمه قرآن به زبان فارسی دارای اهمیت بسیار است، از نظر تاریخ زبان نیز از ارزش‌های ویژه و کم‌مانندی بهره‌ور است؛ ازاین‌روی هم درخور پژوهش‌های پردامنه تاریخی اجتماعی است و هم در مقام سندی تاریخی از زبان فارسی باید از سوی پژوهشگران زبان و ادب فارسی و زبان‌شناسان تحقیق و بررسی شود. آماده کردن این قرآن پرارج و ترجمه آن بیش از سه سال زمان برده و تلاش شده از هرگونه خطایی به‌دور باشد[۴]‏.

ابتدای قرآن از سوره فاتحه تا آیه 213 سوره بقره افتادگی دارد[۵]‏.

پانویس

  1. ر.ک: مقدمه، ج1، صفحه پنج
  2. ر.ک: همان، صفحه بیست
  3. ر.ک: همان، صفحات بیست‌وسه و بیست‌وچهار؛ قاسم‌زاده، بهجت، ص211
  4. ر.ک: مقدمه، ج1، صفحه پنج
  5. ر.ک: متن کتاب، همان، ص73

منابع مقاله

  1. مقدمه و متن کتاب.
  2. قاسم‌زاده، بهجت، «تحلیل ویژگی‌های آوایی و صرفی مشترک قرآن قدس با برخی متون کهن و گویش‌های ایرانی نو»، کهن‌نامه ادب پارسی، بهار و تابستان 1399، سال یازدهم - شماره 1، ص209 تا 225.


وابسته‌ها