الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم
امامت و غيبت از ديدگاه علم كلام، ترجمه‌اى است از كتاب «المقنع في الغيبة» اثر سيد مرتضى علم الهدى (355- 436ق) در اثبات امامت و مسأله غيبت امام مهدى(عج) از راه براهین كلامى شيعه كه به اهتمام واحد تحقيقات مسجد جمكران صورت گرفته است.
اثر به درخواست يكى از وزيران زمان سيد مرتضى(ره) مبنى بر تبيين مفهوم غيبت تدوين شده است و از آن‌جا كه در اوّل كتاب و نيز در بخش‌هاى ديگر آن به آثار «شافي» و «تنزيه الأنبياء» ارجاع داده شده، مى‌توان دريافت اين اثر بعد از آن دو، به رشته تحرير در آمده است.
روش كلى كتاب عقلانى است و مصنّف از منابع شهود ونقل استفاده نكرده است و به‌صورت استدلالى و به‌شيوه متكلمان شيعه، بحث‌هاى خود را مطرح نموده است و ديگر اين‌كه سيد مرتضى(ره) براى اوّلين بار، اين روش كتابت و اسلوب خاص در طرح مسائل و شبهات را به طريقه سؤال و جواب (فان قيل- قلنا) بكار برد و در آن با برهان قوى و منطقى اشكالات مخالفين را جواب داده است.
كتاب سيد مرتضى(ره) نخست در بخش اوّل درباره امامت و عصمت بحث مى‌كند. سپس ديدگاه فرقه‌هایى از قبيل كيسانيّه، ناووسيّه، و واقفيّه درباره مهدى منتظر را بيان مى‌كند، در ادامه سبب غيبت امام مهدى(عج) مى‌آيد و مؤلف معتقد است كه بر ما لازم نيست كه سبب غيبت آن حضرت را به شكل معين و مشخص بيان كنيم، بلكه براى دانستن نيكو بودن غيبت او، همين مقدار كافى است كه بدانيم او معصوم است و كسى است كه هيچ كار ناشايسته‌اى انجام نمى‌دهد. همچنين ايشان سبب مخفى بودن امام زمان(عج) از دشمنان و دوستانش را ذكر و بين اين دو فرق قائل است. و در ادامه به اقامه حدود الهى در زمان غيبت اشاره مى‌شود و بخش دوم كه تكمله‌اى است كه بعد از اتمام المقنع بر آن افزوده شده، در آن از كيفيّت ارتباط امام غايب(ع) با دوستان خود در دوران غيبت و نيز از چگونگى رفتار شیعیان با او، چگونگى آگاهى امام به زمان ظهور و عدم امكان جاى گزينى براى امام بحث نموده است.ادامه ...