دیوان غبار همدانی
دیوان غبار همدانی مجموعه اشعار حسین رضوی همدانی (1265- 1322ق)، متخلص به «غبار» است که به کوشش احمد کرمی، در قالب غزل‌ها، مقطعات، دوبیتی‌ها و تک‌بیتی‌ها، گردآوری شده است.
| دیوان غبار همدانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | غبار همدانی، حسین بن رضا (نویسنده) کرمی، احمد (مصحح) |
| ناشر | نشر ما |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1362ش. |
| چاپ | اول |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | یک |
| کد کنگره | /د9 / 7784 PIR |
آنچه باعث اهمیت این دیوان شعر شده، این است که شاعر آن، در زمان خود، در شهر همدان، یکی از اساتید سخن و ارکان شعر به شمار می‌رفته و در سخن‌سنجی و نکته‌پردازی، کم نظیر بوده است. وی از شعرای مقل و مجید است؛ یعنی شعر کم گفته ولی آنچه از او باقی مانده از اشعار برگزیده و منتخب اوست که از هشتصد بیست تجاوز نمی‌کند[۱].
آنچه از شعر غبار به جای مانده، اندکی بیش نیست ولی همین مایه، بر بلندای طبع و لطافت اندیشه و ذوق سیراب از سرچشمه عشق و عرفان وی گواه است. شعر غبار مثل نسیم صبحگاهی لطیف و مانند ناله جانسوز نی، غم‌انگیز است. خواننده صاحبدل و صاحب ذوق با مطالعه اشعار غبار، بهتر درمی‌یابد که در قلب پرتپش این شاعر شوریده همدانی، چه می‌گذشته است[۲].
به منظور آشنایی بیشتر با این کتاب، به غزلی از غزل‌های آن اشاره می‌شود:
| تا کی رودم خون دل از هر مژه چون جوی | تا بو که تو چون سرو خرامان ببرایی | |
| بیمار غمت جن به لب و دل نگران است | شاید که به آیین طببیان ببرآیی | |
| من شمع صفت گریان کنان جان دهم از شوق | چون صبح تو گر با لب خندان ببرآیی | |
| شک نیست که جمعیت خاطر دهدم دست | آن شب که تو با زلف پریشان برآیی | |
| پروانه صفت جامع جان پیش تو سوزم | چون شمع اگر ای کوکب رخشان ببرآیی | |
| مشکل بتوان زیست به هجران تو هرچند | باور نتوان کرد که آسان ببرآیی[۳] |
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- بی‌نام، «غبار همدانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، ارمغان، مرداد و شهریور 1308، دوره دهم، شماره 5 و 6.
پانویس