غبار همدانی، حسین بن رضا
غبار همدانی (1265-1322ق)، از شعرای اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم در همدان، صاحب دیوان اشعار، تحت عنوان «دیوان غبار همدانی»
ولادت و وفات
آقا حسین رضوی متخلص به «غبار»، نجل آقا رضا نواده حاجی سید صادق امام جمعه همدان، در سال 1265ق در همدان متولد شد و در شوال 1322ق نیز در همدان وفات یافت[۱].
تحصیلات
غبار از بدو کودکی به ترتیب آباء خود، به تحصیل علوم متداول آن زمان مانند نحو، صرف و ادبیات پرداخت. وی از آغاز جوانی تا آخر عمر، دوره زندگانی خود را با رفقا و دوستان به سر می‌برد و نوبتی از عمر را در طی طریق عرفان سپری نمود و از افادات عرفای عصر، استفاده کرد[۲].
شعر
غبار در زمان خود در شهر همدان، یکی از اساتید سخن و ارکان شعر بشمار می‌رفت و در سخن‌سنجی و نکته‌پردازی کم‌نظیر بوده است. وی از شعرای مقل و مجید است؛ یعنی شعر کم گفته، ولی آنچه از او باقی مانده، از اشعار برگزیده و منتخب اوست[۳].
معاصرین او از شعرا، جاوید، مظهر، پروین، کیوان مجمع و... می‌باشند. غزلیات وی غالبا با سوزوگداز آمیخته و به پاره‌ای از عوالم عرفان هم اشاراتی دارد[۴].
دیوان اشعار وی، توسط احمد کرمی، به چاپ رسیده است.
پانویس
منابع مقاله
- بی‌نام، «غبار همدانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، ارمغان، مرداد و شهریور 1308، دوره دهم، شماره 5 و 6، به آدرس اینترنتی:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/456642
- بی‌نام، «مشاهیر همدان از کتاب تاریخ همدان تألیف آزاد همدانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، ارمغان، مهر 1315، دوره هفدهم، شماره 7، به آدرس اینترنتی:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/697976