آرتیمانی، رضی‌الدین
| نام | آرتیمانی، رضی‌الدین |
|---|---|
| نامهای دیگر | آرتيماني، رضي الدين
ارتيماني، محمد رضي الدين |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE14705AUTHORCODE |
رضی‌الدین آرتیمانی (متوفی 1037ق) متخلص به رضی، مجتهد، شاعر و عارف دوره صفوی.
رضی‌الدین از مجتهدین عصر خویش و مردی عفیف و پرهیزکار بوده و یکی از عرفای پاک‌سرشت آن دوره به شمار می‌رفته است[۱].
تولد
سید محمد در نیمه دوم قرن دهم هجری در آرتیمان از توابع تویسرکان متولد شد.
تحصیل
ایام کودکی‌اش در همان محل نزد پدرش سپری شد و در اوان شباب برای تحصیل علوم دینی به همدان رفته و پس از چندی به جرگه شاگردان میر مرشد بروجردی (متوفی 1030ق) در آمد. ظاهراً مقام عرفانی و علمی مرشد، او را شیفته کرده و مدت‌ها در سلک مریدان و روزگار می‌گذراند.
مسافرت به اصفهان
چون مرشد در حوالی سال 1000ق آهنگ مسافرت کرده و عازم شیراز می‌شود، او نیز تاب هجران مراد خود نیاورده، دل از یار و دیار بر می‌کند و عزم اصفهان که آن زمان مجمع ارباب شعر و دانش و ادب بوده می‌کند[۲]. میررضی به علت شایستگی وافری که داشت، زود موردتوجه شاه‌عباس صفوی قرار گرفت و در جمع منشیان و میرزایان شاه در آمد و به همین دلیل بود که داماد خاندان بزرگ صفوی شد[۳].
وفات
او پس از چندی به زادگاهش بازگشت و در سال 1037ق از دنیا رفت و در محل خانقاهش در تویسرکان به خاک سپرده شد.
آثار
از او 1200 بیت شعر به‌جا مانده که معروف‌ترین آن‌ها ساقی‌نامه است[۴].
پانویس
منابع مقاله
- امامی، محمدعلی، دیوان رضی‌الدین آرتیمانی، تهران، انتشارات خیام، چاپ اول.
- پایگاه اینترنتی گنجور، به آدرس:
- پارسا تویسرکانی، عبدالرحمن، «میررضی آرتیمانی و پسرش ادهم»، ارمغان، آذر و دی 1317، دوره نوزدهم، شماره 9 و 10، به آدرس:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/171651