بروجردی، سید حسین

سید حسین طباطبائی بروجردی (1254-1340ش)، از مراجع بزرگ تقلید در قرن چهاردهم، فقیه، اصولی، رجالی، استاد برجسته امام خمینی(ره)

بروجردی، حسین

نام	بروجردی، حسین
نام‎های دیگر	آیت‌الله بروجردی، حسین طباطبایی بروجردی، حسین سيد بروجردى Seyyed Hossein Borujerdi
نام پدر	سيد على
متولد	1253 ش یا 1875 م
محل تولد	بروجرد
رحلت	1340 ش یا 1380 ق یا 1961 م
اساتید	سيد محمدباقردرچه‌اى، ميرزا ابوالمعالى كلباسى، سيد محمدتقى مدرس، آخوند كاشى
برخی آثار	ترتيب رجال الطوسى، حاشيه على رجال النجاشى، حاشية على عمدة الطالب في انساب آل ابى‌طالب، حاشية على منهج المقال، ترتيب فهرست منتجب‌الدين، رسالة في ترجمة بعض اعاظم اسرته و اجداده، طبقات الرواة
کد مؤلف	AUTHORCODE00363AUTHORCODE

برای دیگر کاربردها، بروجردی (ابهام زدایی) را ببینید.

برای دیگر کاربردها، سید حسین بروجردی (ابهام‌زدایی) را ببینید.

برای دیگر کاربردها، طباطبایی (ابهام‌ زدایی) را ببینید.

ولادت

او فرزند سيد على، در آخرين روزهاى ماه صفر 1292ق، در خاندان طباطبايى، در بروجرد، ديده به جهان گشود.

پدر ايشان، عالمى جليل القدر، مرجع حوائج مردم و عارف به نسب بيت شريف خويش بود. مادرش نيز سيده آغابيگم، دختر سيد محمدعلى طباطبائى است كه بانويى متدينه، عالمه و پاکدامن بود.

نسب ایشان، با سی واسطه به حضرت امام حسن مجتبی و امام حسین علیهماالسلام می‌رسد.

تحصیلات

ايشان در هفت سالگى وارد مكتب‌خانه شد و «جامع المقدمات» را به خوبى آموخت و در ميان شاگردان از امتياز مخصوصى برخورددار شد، به طورى كه ذكاوت و تيزهوشى و متانت وى زبانزد خاص و عام گرديد.

پدرش چون پيشرفتش را ديد، او را به حوزه علميه نوربخش بروجرد برد و از معلم خواست تا بقيه علوم مقدماتى را به پسرش بياموزد. بدين‌گونه صرف و نحو، معانى بيان، بديع و منطق، فقه و اصول را در بروجرد آموخت و در سال ۱۳۱۰ق به اصفهان مهاجرت كرد.

اساتید

سيد محمدباقردرچه‌اى، ميرزا ابوالمعالى كلباسى، سيد محمدتقى مدرس، آخوند كاشى، جهانگيرخان قشقايى از اساتيد ايشان بوده‌اند.

ايشان در ربيع‌الاول ۱۳۱۹ق، به بروجرد بازگشت و در 27سالگى به همراه برادر كوچكش سيد اسماعيل، روانه نجف شدند. پس از ورود به نجف، از محضر علمايى چون آيات عظام: آخوند ملا محمد كاظم خراسانى، سيد كاظم يزدى و شريعت اصفهانى در فقه و اصول و رجال كسب فيض كرد.

ايشان اجازه اجتهاد از آقايان آخوند خراسانى، شيخ الشريعه اصفهانى و سيد ابوالقاسم دهكردى داشته است.

ايشان در سال ۱۳۲۸ق به وطن خويش مراجعت و حدود 33سال در آنجا اقامت داشتند. و در تمام اين مدت به طور مستمر مشغول به تحصيل، تألیف، تدريس فقه واصول بودند. اكثر آثار مكتوب و ابتكارات علمى ايشان در فقه مانند حاشيه بر عروةالوثقى، اصول، حديث و رجال، حاصل تلاش اين دوره اقامت در بروجرد است.

در سال ۱۳۴۵ق ايشان به عنوان اعتراض به اعمال نارواى رئيس اداره ثبت احوال بروجرد، به عتبات عاليات رفته و در نجف ساكن گرديد اما هم‌زمان با اوج‌گيرى اعتراضهاى مردم عليه رضاخان و هجرت اعتراض‌آميز روحانیان كشور به قم، ايشان به ایران آمده و ابتدا به تهران، سپس مشهد، قم و در نهایت به بروجرد رفت.

يكى از تلخ‌ترين ايام اقامت ايشان در بروجرد، سالهاى ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۰ق (۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ش) و دوران فشار و اختناق رضاخان است.

ايشان در سال ۱۳۶۴ق، به دعوت چند نفر از فقهاى سرشناس حوزه علميه قم خصوصاً امام خمینی(ره)، جهت اقامت در قم و قبول مرجعيت جهان تشيع و رهبرى و مديريت حوزه علميه قم، وارد اين شهر شدند.

شاگردان

ايشان، شاگردان بسيارى را تربيت نمود كه هر كدام از آنها منشأ خير و بركات فراوان بوده و برخى از آنان، از مراجع طراز اول و برجسته جهان تشيع شدند؛ همانند حضرات آيات: امام خمینی(ره)، سيستانى، صافى گلپايگانى، فاضل لنكرانى، مكارم شيرازى، شبيرى زنجانى

وفات

سرانجام اين مرجع بزرگ و عالم جليل‌القدر جهان تشيع، پس از عمرى پربركت، در سيزدهم شوال 1380ق برابر با دهم فروردين 1340ش، ديده از جهان فانى فروبسته، روحش به ملكوت اعلى پيوست و در شهر قم، در مسجد اعظم قم، که خود بنیاد نهاده بود، به خاک سپرده شد.