بلاذری، احمد بن یحیی
ابوالحسن احمد بن يحيى بن جابر (ولادت 170 تا 180- وفات 279ق)، مشهور به بَلاذُری، كاتب، اديب، راوى و از برجسته‌ترين تاريخنگاران اسلامى در سده سوم است. وى براى تقويت حافظه محلول حب بلاذر نوشيد و ديوانه شد و به همين علت درگذشت. آگاهى‌هاى زيادى از زندگى وى در دست نيست.
| نام | بلاذری، احمد بن یحیی |
|---|---|
| نامهای دیگر | احمد البلاذری
بلاذری، ابوالحسن احمد بن یحیی احمد بن یحیی البلاذری بلاذری، اب‍و جعفر احمد بن یحیی |
| نام پدر | یحیی |
| متولد | بين سال‌هاى 170 تا 180 |
| محل تولد | بغداد |
| رحلت | 279 ق |
| اساتید | محمد بن سعد كاتب واقدى؛ ابوعبيد قاسم بن سلاّم؛ ابن هشام كلبى |
| برخی آثار | جمل من أنساب الأشراف |
| کد مؤلف | AUTHORCODE01492AUTHORCODE |
ولادت و وفات
ولادت او را بين سال‌هاى 170 تا 180 در بغداد و مرگش را به سال 279 نوشته‌اند.
تحصيلات
بلاذرى در حمص و انطاكيه علم آموخت و در عراق بزرگانى چون محمد بن سعد كاتب واقدى (م230) و على بن محمد مدائنى (م224) و مصعب زبيرى (م233) و ابوعبيد قاسم بن سلاّم (م224) و ابن هشام كلبى در علم انساب بهره برد. افرادى چون وكيع قاضى و جعفر بن قدامه از شاگردان او به شمار مى‌روند.
بلاذرى در جوانى به دربار مأمون راه يافت و اشعارى در مدح او سرود، در دوره‌هاى بعدى هم نزد خلفا موقعيتى داشت و نديم متوكل و مستعين به شمار مى‌رفت. او اطلاعات خود را نيز از اعضاى خاندان حكومتى مانند هبةالله بن ابراهیم بن مهدى و متوكل عباسى اخذ كرده است.
بلاذرى را شاعر و هجويه سرا نيز گفته‌اند و ياقوت حموى اشعارش را نقل كرده است. در خلافت معتمد عباسى از دربار كناره گرفت و دچار تنگدستى شد و به اميد صله، اسماعيل بن بلبل را مدح كرد، اما چون از اين كار طرفى نبست، در اشعارى به هجو او پرداخت.
دو اثر مهم بلاذرى كه امروزه هم در دست است همين كتاب انساب الاشراف و كتاب فتوح البلدان است كه به مناسبت فتوحات اسلامى، مطالب زيادى را گزارش كرده است. ابن نديم او را از مترجمان فارسی به عربى دانسته كه كتاب عهد اردشير را به شعر عربى درآورده است.