الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم
مرحوم شيخ على صفايى حائرى (1330-1378ش)، معروف به (عين - صاد)، نویسنده، اندیشمند پر تلاش شیعه
او فرزند مرحوم حاج شيخ عباس صفايى حائرى و نوه‌ى شيخ محمدعلى صفايى حائرى در شهر مقدس قم، در سال 1330 ديده به جهان گشود.
پس از سپرى نمودن دوران كودكى و با گذراندن دوره‌ى دبستان و اتمام كلاس ششم نظام قديم آن دوره، در سنّ سيزده سالگى شروع به تحصيل علوم دينى و حوزوى نمود.
دروس سطح حوزه را در مدت زمان كوتاهى، شايد حدود سه سال به اتمام رسانيد و وارد درس خارج شد.
ايشان هم‌زمان با شروع دروس حوزوى به مطالعه‌ى سريع و دقيق و وسيع ادبيات معاصر و داستان‌نويسان ايرانى روى آورد:
خود چنين مى گويد: «شايد سيزده ساله بودم كه داستان‌هاى صادق هدايت را تمام كردم. داستان‌هايى كه درد و رنج انسان را مشخص مى‌ساخت و پوچى و بن‌بست او را نشان مى‌داد».
پس از آشنايى با ادبيات كودكان در سطح مجله‌هاى كودك آن روزگار و دستيابى به ادبيات نوجوان در سطح وسيع، حدود سن چهارده سالگى بود كه به تاريخ ادبيات ايران و عرب و ژاپن و چين و يونان و اسپانيا و آفريقا و آمريكاى لاتين و كشورهاى غربى روى آورد و با نمونه‌هايى از شاه‌كارهاى ادبى در هر دوره آشنا گشت.
مطالعه‌ى اين همه و بيش از دويست هزار صفحه ادبيات، آن هم در مدت زمان كوتاهى، بيشتر از آن جهت برايش ضرورى بود كه احساس مى‌كرد دانشمندان و اديبان شرق و غرب، ذهن انسان گرفتار جنگ و سرگشته‌ى ماشين و سرعت را با ادبيات تغذيه مى‌كنند و اساس نفى خدا، نفى مذهب و نفى رسالت و معاد و وحى، در ميان طنزها و تمسخرها و يا تجزيه و تحليل‌هايى از درد و رنج در انسان و ظلم و ستم در جامعه و تفاوت و تبعيض در آفرينش، ريخته مى‌شود.
سر انجام ايشان در مسیر زيارت حضرت على بن موسى الرضا(ع) با وقوع سانحه‌اى در سحرگاه بيست و دوم تيرماه 1378 جام حق را سركشيد و به لقاء و ديدار دوست شتافت و روح بلند و آسمانى‌اش از زمين رخت بربست كه او گمنام در زمين و مشهور در آسمان بود.