بناکتی، داود بن محمد
«ابوسليمان فخر‌الدين داوود بن محمد ملقب به فخر بناكتى» (د 730ق / 1330م)، مورخ و شاعر ايرانى دوره مغول است. لقب فخر بناكتى را خود در كتابش ذكر كرده است. بناكتى در بناكت، شهرى در ماوراءالنهر كه بعدها شاهرخيه نام گرفت، زاده شد و در يكى از خاندان‌هاى علمى و دانش‌دوست اين شهر پرورش يافت. پدرش، تاج‌الدين، ابوالفضل محمد بناكتى، از عالمان دين به شمار مى‌رفت و كتاب «الميسور در شرح مصابيح» و «مصباح الضمير من صحاح التفسير» از اوست.
| نام | بناکتی، داود بن محمد |
|---|---|
| نام های دیگر | بناکتی، اب‍و س‍ل‍ی‍م‍ان فخر ال‍دی‍ن داود
بناکتی، فخر ال‍دی‍ن اب‍و س‍ل‍ی‍م‍ان داود بن محمد فخر بناکتی، داود بن محمد ف‍ن‍اک‍ت‍ی، داود بن محمد |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 730 هـ.ق یا 1330 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE550AUTHORCODE |
برادرش، نظام‌الدين على بناكتى نيز از عارفان نامى دوره خود بوده است.
فخر‌الدين بناكتى خود مردى فاضل و دانشمند بود و در شاعرى نيز دستى قوى داشت. از نوشته او برمى‌آيد كه در 701ق / 1302م، ملك‌الشعراى دربار غازان خان بوده است. بغدادى، ديوان شعرى نيز به او نسبت داده است. از نمونه‌هاى شعر بناكتى، يك غزل در «تذكرة الشعراء» دولت‌شاه، و دو قصيده در تاريخ خود وى آمده است.
از جمله آثار او كتاب مشهورى است به نام «روضة اولى الالباب في معرفة التواريخ و الانساب» كه به «تاريخ بناكتى» نيز معروف شده است و شهرت بناكتى، مرهون همين كتاب است.
منابع مقاله
محسن احمدى، دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج 12، ص 568.