منصور بالله، قاسم بن محمد

«الامام المنصور باللّه القاسم بن محمد بن على» از دانشمندان برجستۀ فرقۀ زيديه

است كه علاوه بر دانش در معقول و منقول،سمت امامت و زعامت سياسى فرقۀ

زيديه را نيز عهده‌دار بود.وى در سال 967 ه‍.ق متولد شد و در سال 1006 ه‍.ق

بعد از نوميدى از خروج الامام الناصر الحسن بن على،خروج كرد و در سال 1029 ه‍.ق

در سن 62 سالگى درگذشت.

قاسم بن محمد پس از خروج تركان از يمن به زعامت رسيد و فرزندان وى نيز پس

از او مقام امامت و زعامت سياسى اين فرقه را عهده‌دار گرديدند.دربارۀ نژاد

وى كه آيا عرب است يا ايرانى و نيز بر فرض عرب بودن او در اين مورد كه آيا از اهل

بيت پيامبر(ص)مى‌باشد يا نه سؤالات و ابهامات فراوانى وجود دارد.با وجود اين

شخصيت وى در ميان زيديه مقبول افتاده و معجزات و كرامات فراوانى را به او نسبت مى‌دهند

از جمله آنكه يحيى بن حسين مورخ مى‌نويسد:اهل صنعاء به مدت دو ماه پياپى

صداى مؤذنى را كه در نيمه شب آمدن قاسم بن محمد را نويد مى‌داد،مى‌شنيدند.

از وى آثار متعددى در زمينۀ معقول و منقول برجاى مانده كه از آن ميان مى‌توان

به:الاعتصام، الاساس، المرقاة، الإرشاد و التحذير و...اشاره كرد.

وابسته‌ها