بلخی، بوشکور
| بوشکور بلخی | |
|---|---|
 | |
بوشکور بلخی، شاعر فارسی سرای قرن چهارم هجری.
هویت و جایگاه ادبی
بوشکور بلخی، که با نام ابوشکور بلخی نیز شناخته میشود، او در دربار سامانیان به سر برده و شعر را به فارسی و تازی (عربی) میسروده است.
تاریخ تولد
تولد او در حدود سال 303 هجری اتفاق افتاده است و در میان عهد رودکی و فرودسی میزیسته است.
آثار و نوع سرودهها
از تمام اشعار دو دیوان بوشکور بلخی، تنها ۱۹۲ بیت پراکنده در به جای مانده است. از میان این ابیات، سه مثنوی از او به دست آمده است.
مثنوی آفریننامه که در وزن و عروض بحر متقارب سروده شده است. این منظومه در سال ۳۳۳ هجری (۹۴۴ میلادی) آغاز شده و در سال 337هجری (948میلادی) به نام نوح بن نصر سامانی به پایان برده است.
دو مثنوی دیگر او (که احتمالاً جنبه اندرزی دارند) در اوزان بحر هزج و بحر خفیف سروده شدهاند.
نمونه شعر او
به دشمن برت استواری مباد / که دشمن درختی است تلخ از نهاد درختی که تلخش بود گوهرا / اگر چرب و شیرین دهی مرورا همان میوه تلخت آرد پدید / ازو چرب و شیرین نخواهی مزید زدشمن گر ایدون که یابی شکر / گمان بر که زهرست هرگز نخور[۱].
پانويس
- ↑ ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص121-122
منابع مقاله
حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، چاپ اول، 1381ش.