أسباب ورود الحديث
| أسباب ورود الحديث | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر (نويسنده) احمد، یحیی اسماعیل (محقق) |
| عنوانهای دیگر | اللمع في أسباب الحديث ** تحقيقا و تعليقا و دراسة |
| ناشر | دار الکتب العلمية |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1404ق - 1984م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | حدیث -- اسباب -- ورود - حدیث - علم الدرایه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 5الف9س 110/2 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
أسباب ورود الحديث أو اللمع في أسباب الحدیث، اثر جلالالدین سیوطی (متوفی 911ق)، کتابی است در ذکر و شناخت اسباب، احوال و دلایلی که موجب شده است پیامبر(ص) حدیثی را بگوید. این کتاب با تحقیق و تعلیقات یحیی اسماعیل احمد، منتشر شده است.
کتاب با مقدمه مفصلی از محقق آغاز گردیده است[۱]. سیوطی مطالب خویش را در یک مقدمه و دوازده باب تنظیم نموده است. موضوع ابواب کتاب که روایات بر اساس آنها دستهبندی و تنظیم شده و تعداد احادیث هر باب، بهترتیب، عبارتند از:
- باب طهارت: با هشت حدیث؛
- باب نماز: با یازده حدیث؛
- باب تجهیز و تشییع جنازه: با هفت حدیث؛
- باب روزه: با پنج حدیث؛
- باب حج: با سه حدیث؛
- باب خرید و فروش: با هشت حدیث؛
- باب ازدواج: با سه حدیث؛
- باب جنایات: با پنج حدیث؛
- باب قربانی کردن: با یک حدیث؛
- باب خوراکیها: با سه حدیث؛
- باب ادب: با چهلودو حدیث[۲].
متأسفانه نویسنده در مقدمه کتاب، به روش و شیوه نگارش مطالب و گردآوری آنها، اشارهای نکرده است، اما محقق، پس از بررسی و تحقیق پیرامون آن، به نکاتی در این زمینه پی برده است که مهمترین آنها، به شرح زیر میباشد:
- نویسنده در هریک از ابواب مذکور، تعدادی از احادیث مربوط به همان باب را ذکر کرده است؛ به این صورت که ابتدا به ذکر حدیث پرداخته و پس از پایان آن، سببی که باعث شده است حدیث بهخاطر آن بیان شود را ذکر کرده است.
- اگر حدیث از کتب مشهور باشد، تمامی اسناد حذف و به نام صحابی، اکتفا شده است، اما اگر حدیث یا سبب آن، از کتب غیر مشهور مانند مشیخات یا امالی باشد، سلسه سند حدیث ذکر شده است.
- گاهی برای یک حدیث، بیش از یک سبب ذکر شده است و در هنگام ذکر سبب، واژه «سبب» به صیغه نکره آمده است؛ تا اشاره باشد به اینکه امر، مقصور بر این سبب نیست، بلکه امکان دارد غیر از این نیز باشد[۳].
یکی از ویژگیهای کتاب، منابع و مصادر مهمی است که نویسنده از آنها استفاده کرده است که تعداد آنها به سیوپنج عدد میرسد که از جمله آنها، صحاح سته میباشد[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.