دوری، محمد بن مخلد
| ابن مخلد، ابوعبدالله محمد بن مخلد بن حفص دوری عطار | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | محمد بن مخلد بن حفص دوری عطار؛ |
| نام‌های دیگر | ابن مخلد، ابوعبدالله محمد بن مخلد بن حفص دوری عطار؛ |
| لقب | عطار؛ |
| تخلص | ابن مخلد؛ |
| نسب | دوری؛ |
| نام پدر | مخلد بن حفص دوری عطار؛ |
| ولادت | 233ق؛ |
| محل تولد | بغداد؛، عراق؛ |
| محل زندگی | عراق؛ |
| رحلت | 331ق؛ |
| طول عمر | 98؛ |
| خویشاوندان | |
| دین | اسلام؛ |
| مذهب | حنبلی؛ |
| پیشه | محدث؛ |
| اطلاعات علمی | |
| اجازه اجتهاد از | |
| درجه علمی | محدث؛ |
| اساتید | |
| مشایخ | مسلم بن حجاج نيشابوری، زبير بن بکار، يعقوب بن ابراهيم دروقى، حسن بن عرفه؛ |
| معاصرین | صالح بن احمد بن حنبل، ابوداوود سجستانى؛ |
| شاگردان | دارقطنى، محمد بن حسين آجری، ابوالعباس ابن عقده، ابوحفص ابن شاهين، ابوبکر ابن جعابى، ابوعبيدالله مرزبانى؛ |
| برخی آثار | 1- مارواه الاکابر عن الامام مالک بن انس و غيره؛ |
ابن مَخْلَد، ابوعبدالله محمد بن مخلد بن حفص دوری عطار (233-24 جمادی‌الاخر 331ق/848 - 5 مارس 943م)، محدث بغدادی.
زیستگاه، مشایخ، معاصران
وی در محله دور در جانب شرقى بغداد مى‌زيسته و از مسلم بن حجاج نيشابوری، زبير بن بکار، يعقوب بن ابراهيم دروقى و حسن بن عرفه و جمعى ديگر حديث شنيده است و نيز با عده‌ای از شاگردان احمد بن حنبل چون صالح پسرش، ابوداوود سجستانى و ديگران همنشينى داشته و از آنان حديث نقل کرده است.
مقام علمی
مقام علمى، وثاقت و سخت کوشى وی را در طلب علم، دارقطنى و خطيب بغدادی تأييد کرده‌اند.
شاگردان، راویان
از شاگردان و راويان ابن مخلد افرادی چون دارقطنى، محمد بن حسين آجری، ابوالعباس ابن عقده، ابوحفص ابن شاهين، ابوبکر ابن جعابى و ابوعبيدالله مرزبانى را مى‌توان نام برد.
آثار
از آثار اوست:
1- السنن فى الفقه،
2- آلاداب،
3- المسند،
و نیز:
4- اخبار الصبيان،
5- و مايستدل به على رشد الغلام،
که نشانى از آن‌ها (ردیف 4 و 5) در دست نيست؛
ولى برخى ديگر از آثار او به صورت خطى يافت مى‌شوند:
1. الامالى،
2. مارواه الاکابر عن الامام مالک بن انس و غيره، (به زیور چاپ آراسته شده است)
3. المنتقى،
که نسخه خطى آن در مدينه وجود دارد. [۱].
پانویس
- ↑ رفيعى، على، ج4، ص592
منابع مقاله
رفيعى، على، دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.