شرح تائية إبن الفارض الکبري
شرح تائیة إبن الفارض الکبری عنوان شرحی است 1 جلدی به زبان عربی بر تائیه ابن فارض که توسط داود بن محمود قیصری(متوفی 751ق) نوشته شده است. تائیه(576 -632ق) از قصاید عرفانی است که به زبان عربی سروده شده. نام اصلى و مشهور قصيده تائيه كبراى ابن فارض، «نظم السلوك» است که مراحل مختلف سلوک عرفانی را در آن به نظم درآورده است.
| شرح تائية إبن الفارض الکبری | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | قیصری، داود بن محمود (نویسنده)
مزیدی، احمد فرید (مصحح) ابن فارض، عمر بن علی (نویسنده) |
| عنوان‌های دیگر | تائيه . شرح
نظم السلوک . شرح شرح القیصری علی تائيه ابن الفارض الکبری |
| ناشر | دار الکتب العلمیة |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1425ق. = 2004م. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 2-7451-4355-7 |
| موضوع | شعر عربی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد
شعر عرفانی عربی عرفان در شعر - متون قدیمی تا قرن 14 ابن فارض، عمر بن علی، 576 - 632ق. تائیه - نقد و تفسیر |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ق9 ت28 / 4244 PJA |
به علت اهمیت قصیده تائیه ابن فارض، شرح‌های مختلفی به فارسی و عربی بر آن نوشته شده است. سراج هندی، شمس بساطی، جلال قزوینی، حسن بورینی، عبدالغنی نابلسی، قاشانی، فرغانی، و قیصری از جمله این شارحان هستند.[۱] شرح نظم الدر صائن‌الدین ابن ترکه و مشارق الدراری سعید الدین فرغانی از جمله شروح فارسی آن هستند و شرح حاضر از جمله شروح عربی آن است.
تعداد ابیاتی که در این کتاب شرح شده، 759 بیت است؛ شارح ابتدا بیت مورد نظر را با شماره می‌آورد و معمولا در چند سطر به صورت مختصر با ذکر همان شماره که در بیت آورده بود، به شرح و توضیح آن بیت می‌پردازد. او گاه، از روایات در توضیح ابیات بهره می‌جوید مثلا در بیت 759 که روایتی از پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین علی(ع) در توضیح مطلب آورده است.[۲] پس از پایان مطالب کتاب، ابیات تائیه ابن فارض مجددا به صورت کامل و پشت سر هم(بدون توضیحات شارح) آورده شده است.[۳]
اسفار اربعه از منظر قیصری:
قیصری در مواضعی از مقدّمه و شرح خود بر فصوص الحکم، به چهارگانه بودن اسفار (سیر و سفر انسان)، عناوین سه سفر اول و برخی احکام آن‌ها اشاره کرده و از عنوان سفر چهارم ذکری به میان نیاورده است. اما در شرح تائیّه ابن فارض، عنوان هر چهار سفر و مواردی از احکام و احوال سالک در سه سفر نخست (به ویژه سفر سوم) را ذکر کرده، ولی دربارة احکام سفر چهارم به اجمال بسنده کرده است. وی در رسالة التوحید و النبوّة و الولایة، که در واقع مقدّمة او بر شرح تائیّه است، برخی مباحث مربوط به سفر اول را ذکر کرده و بدون یاد از سفر دوم و سوم، از مقام «جمع» و «فرق بعد الجمع»، که در شرح تائیّه، ذیل سفر دوم و سوم آورده، مطالبی مطرح کرده است.