دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی
| دیوان رکن الدین دعویدار قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر) |
| ناشر | امير کبير |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | فارسي |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع9د9 / 5196 PIR |
دیوان رکن الدین دعویدار قمی عنوان اثری است یک جلدی به زبانهای فارسی و عربی از محمد بن سعد دعویدار قمی با موضوع ادبیات و شعر فارسی. این اثر حاوی مجموعه اشعار «رکن‌الدین دعویدار قمی»، شــاعر گرانقدر سـدة ششم و اوایل سدة هفتم است.
اشعار او علیرغم اشــعار وزین، شــخصــیت شــامخ و حضــور پررنـگش در یکی از مهمترین ادوار شــعر فـارسـی، آنـگونه که شـایسـتۀ مقام والای اوست، مورد عنایت محققان ادب فارسی قرار نگرفته است. دیوان اشـعار این شـاعر اندیشـمند ایرانی، مجموعه ای از اشـعار عربی و فارسی، شامل نهصد و سه بیت عربی و دوهزار و سـیصـد و هفتاد و چـهار بیت فارسی است. تنها نسخۀ خطی باقیمانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمد علی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ هــــ ق نگاشته است.[۱]
رکن‌الدین دعویدار قمی فقیهی شیعی مذهب اسـت. بگفتۀ تذکره‌نویسـان، تـالیفات ارزشـمندی داشـــته، که تنها اثر بجامانده از او، دیوان شــعری به عربی و فارســی اســت که آن را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک سـوم دیـوانش بقصاید عربی اختصاص دارد.چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود را در آن نشان می‌دهد با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تاثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت، آنچه در دیوان شــاعر خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی شاعر است.[۲]
پانویس
منابع مقاله
سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، معرفی نسخه خطی و سبک شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، نشریه «سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)» فروردین 1399 - شماره 47.