الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم
لطف‌الله صافی گلپایگانی (1297-1400ش)، فقیه، اسلام‌شناس و از مراجع بزرگ تقلید شیعه و از شاگردان آیت‌الله سید حسین بروجردی، و آیت‌الله سید محمّدتقى خوانسارى
تدریس، تحقیق و تسلط بر علوم متنوع اسلامى همچون فقه، اصول، کلام، حدیث، رجال و...، تألیف حدود هشتاد اثر ارزشمند و محققانه به زبان‌هاى فارسى و عربى که بعضى از آنها به چند زبان دیگر نیز ترجمه شده، از ویژگى‌هاى علمى ایشان است.
برخوردارى از چنین موقعیت‌هاى والاى علمى، ایشان را در حوزه علمیه قم، در ردیف ممتازین قرار داد و بزرگانى چون آیات عظام: سید جمال‌الدین گلپایگانى، بروجردى، امام خمینى و سید محمدرضا گلپایگانى و بعضى دیگر، مقام بلند علمى - معنوى او را ارج نهادند و آیت‌اللّه‌العظمى سید جمال‌الدین گلپایگانى در حدود 45 سال پیش، اجتهاد متین و اوج مقام فقهى وى را طى مکتوبى مهم، اعلام کرد.
ایشان، پس ازارتحال حضرت آیت‌اللّه‌العظمى گلپایگانى(قدس‌سره)، در آذرماه 1372ش، بنا به تقاضاهاى مکرّر و اصرار پى‌درپى علما و مردم، بالاخره تصدى مرجعیت را پذیرفت و تا زمان ارتحال به‌عنوان یکى از مراجع عمده و ارکان اصلى حوزه علمیه قم، بشمار مى‌رفتند.
سرانجام پس از حدود یک قرن عمر با برکت و جهاد علمی و عملی در بامداد روز ۱۲بهمن ۱۴۰۰ ش در سن ۱۰۳ سالگی درگذشت........