تفلیسی، حبیش بن ابراهیم
ابوالفضل حبيش بن ابراهیم بن محمد تفليسى، از دانشمندان قرن ششم هجرى است كه در علم صرف و نحو و لغت و نجوم و طب تبحر و استادى داشته و آثار گران‌بهايى در اين علوم از او به‌جاى مانده است.
| نام | تفلیسی، حبیش بن ابراهیم |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابوالفضل تفلیسی
تفلیسی، ابوالفضل حبیش بن ابراهیم |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 629 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | بیان الطب: درسنامه پزشکی پارسی نگاشت کهن (سده ششم هجری) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03850AUTHORCODE |
نام حبيش در نسخه‌هاى آثارش در معرض تحريف قرار گرفته و به‌صورت‌هاى حَبَش، حسن و حسین درآمده است و لقب او را شرف‌الدين، جمال‌الدين و كمال‌الدين ذكر كرده‌اند، ولى در همه جا كنيه‌اش ابوالفضل و نسبت او تفليسى ذكر شده است.
شرح احوال و زندگى او كاملا مضبوط و مشخص نيست و جسته و گريخته از مقدمه‌هاى كتاب‌هايش برخى از نكات كه مربوط به زندگى و آثار اوست استفاده مى‌شود.
آنچه مسلم است اين است كه او با قلج‌ارسلان بن مسعود از سلاجقه روم كه در سال 551 به سلطنت رسيد و در سال 558 وفات يافت، هم‌زمان بوده و بعضى از تأليفات خود، از جمله «كامل التعبير» و «قانون الأدب» را براى او تألیف كرده است و از پايان كتاب «وجوه قرآن» برمى‌آيد كه مؤلف هنگام تألیف كتاب؛ يعنى سال 588، در شهر قونيه زندگى مى‌كرده و پيش از اين تاريخ، در سال 545، «قانون الأدب» و در سال 550 «كفاية الطب» را تألیف كرده است؛ ازاين‌رو بروكلمان سال وفات او را در حدود 600 هجرى ذكر مى‌كند.
پاره‌اى از آثار چاپ‌شده وى عبارتند از: بيان الصناعات، وجوه قرآن و قانون الأدب.
منابع مقاله
نامه فرهنگستان، تابستان 1379، شماره 15، به قلم مهدى محقق.