موسوی جزایری، محمد
| نام | موسوی جزایری، محمد |
|---|---|
| نام های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1411 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مولف | AUTHORCODE5349AUTHORCODE |
معرفى اجمالى
«سيد محمد موسوى جزايرى»، فرزند سيد على اكبر و نواده محدث متبحر شهير، سيد نعمت الله جزايرى(ره)، در شهر شوشتر، در اول ربيع الاول سال 1334ق، متولد گرديد. پس از گذراندن دوره دروس ابتدايى، تحصيلات علوم دينى خود را نزد دانشمندان و استادان بزرگ شوشتر فراگرفت.
از جمله اساتيد ايشان، علامه سيد مهدى آل طيب(متوفى 1361ق) و شيخ محمد كاظم شيخ شوشترى(متوفى 1371ق) و شيخ محمد تقى شيخ شوشترى بوده‌اند.
ايشان، پس از اتمام دوره سطح در شوشتر، در سال 1358ق، براى تكميل معارف به نجف اشرف هجرت نمود و به جوار قبر مطهر جدش اميرالمؤمنين(ع) پناه برد و در راه اين هجرت رنج‌هاى فراوان و مصيبت‌هاى سنگينى را تحمل نمود.
در آن‌جا در درس استاد اعظم، يگانه دوران، مرحوم شيخ ضياء الدين عراقى (معروف به آقا ضياء)، حاضر گرديد و پس از وفات وى، در درس مرجع بزرگ دينى، آیت‌الله خويى(ره) شركت نمود تا آنكه به چنان مرتبه والايى از علم و اجتهاد و استنباط نائل گرديد كه جز كسانى كه منت و توفيق الهى يار ايشان باشد، به آن نخواهند رسيد.
آن عالم ربانى، پس از حدود سه سال اقامت در نجف، به وطن خود شوشتر بازگشت و به تدريس و تحقيق مشغول گرديد و تمامى عمر شريف خود را به ارشاد مردم و امر به معروف و نهى از منكر سپرى نمود.
او با جديت تمام وارد ميدان علم و حكمت گرديد، سپس به درجات بالا و مرتبه نهايى علم و فقه و تحقيق نائل آمد و فقيهى جامع، محققى پى‌گير، انديشمندى واقع‌بين و داراى رأيى استوار گرديد. چه بسيار مسائل پيچيده‌اى كه آنها را با بيانش گشود و مطالب گره‌خورده‌اى كه با سرانگشتان فكرش باز نمود. مجلس پربركتش منبعى براى افاضات و افادات و مدرسه‌اى براى ارباب فضل و كمالات بود. از محضر او، هم انسان‌هاى والا بهره مى‌بردند و هم مردم عامى از شهد مواعظش كام‌ياب مى‌گرديدند.
از امتيازات خاص آن عالم ربانى اين بود كه عشق و ولع عجيبى به تدريس و تحقيق و مذاكره علم داشت و در اين راه خستگى و ملالتى او را عارض نمى‌شد، بلكه همواره اشتياق و نشاط او در اين راه رو به افزايش بود. اين مزيت را هر كه با او در زمان حياتش كمترين آشنايى و ارتباطى داشت مى‌دانست. او هم‌چنين در ميدان عمل و رياضات نفسانيه شرعى و تخلق به اخلاق الهى مجاهده نمود تا آنكه داراى نفسى مطمئن، صفاتى پسنديده، روحى بردبار و قلبى سليم گرديد.
آن مرد بزرگ، براى خدمت به اسلام و مسلمانان و تعليم دانش‌پژوهان و پاك‌سازى نفوس مستعدان و تقويت انقلاب اسلامى تا آخر عمر شريف خود كمر همت بست.
وفات آن بزرگوار روز 29 آذر ماه 1369 مطابق با دوم جمادى الثانى سال 1411 در سن 77 سالگى اتفاق افتاد. روز بعد پيكر پاكشان ابتدا در اهواز و سپس در شوشتر توسط مردم عزادار تشييع گرديده و در مزار معروف به مقام صاحب الزمان مدفون گرديد.
آن عالم ربانى، بيشتر اوقات خود را به تدريس و تربيت شاگردان و طلاب علوم دينى صرف مى‌نمود و لذا كمتر براى تأليف و تصنيف فرصت مى‌يافت، اما در عين حال آثار قلمى گران‌بهايى به زبان فارسى و عربى از ايشان به جاى مانده كه برخى از آنها كه در سطوح بالاى علمى قرار دارند، براى استادان و محققان حوزوى بسيار سودمندند و برخى از آنها براى طلاب و اهل مطالعه به كار مى‌آيند و بخشى از آنها هم براى عموم اقشار مردم مناسب مى‌باشند.
آثار
برخى از تأليفات آن علامه محقق عبارت است از:
1. كتاب فقهى الجواهر الغوالى در فروع علم اجمالى؛
2. حاشيه فقهى بر صلاة جماعت حاج شيخ عبدالكريم حائرى؛
3. حاشيه اصولى بر اجتماع امر و نهى اصول مظفر؛
4. رساله فقهى مثبتات هلال؛
5. حاشيه فقهى بر مستمسك آیت‌الله حكيم؛
6. رساله اصولى استصحاب عدم ازلى؛
7. رساله اصولى قاعده مقتضى و مانع؛
8. حاشيه اصولى بر قاعده لا ضرر امام خمينى(ره)؛
9. كتابى عربى در علم نحو به نام تبصرة الاحباب؛
10. شرح الفيه ابن مالك به فارسى؛
11. شرح تصريف زنجانى به فارسى؛
12. مجالس ماه مبارك رمضان؛
13. كتاب مجالس محرم؛
14. با محرمان راز.
منابع مقاله
پيش‌گفتار چاپ دوم كتاب «الجواهر الغوالى».