حسینی نجومی، سید مرتضی
| نام | حسینی نجومی، مرتضی |
|---|---|
| نامهای دیگر | آیت‌الله نجومی |
| نام پدر | آيت‌الله آقا سيد محمدجواد نجومى |
| متولد | 1307 ش |
| محل تولد | کرمانشاه |
| رحلت | 1388 ش یا 1430 ق |
| اساتید | ميرزا محمدباقرزنجانى |
| برخی آثار | الرسائل الفقهیة (للنجومی) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00263AUTHORCODE |
سيد مرتضى حسينى نجومى (۱۳۰۷-۱۳۸۸ش)، فقيه، مجتهد، مفسر، اديب، هنرمند و خوشنویس معاصر، شهرت او بیشتر به خاطر آثار هنری است. او در خوشنویسی به ویژه در خط ثلث متبحر بود و در تهذیب و مینیاتور و مرقع‌سازی مهارت داشت.
ولادت
او فرزند آيت‌الله آقا سيد محمدجواد نجومى، فرزند آقا سيد ميرزا اسماعيل نجومى مى‌باشد. بنابه شجره‌نامه‌اى كه به خط اين بزرگوار در پشت نسخه نهج‌البلاغة خطى مرقوم شده، سلسله سيادت ايشان به امام زين‌العابدين(ع)منتصب است.
پدر و جد ايشان، آقا سيد ميرزا اسماعيل نجومى، متولد کرمانشاه و از سادات بسيار جليل‌القدر و از اتقياى زمان بوده كه طول عمرش را در شهر کرمانشاه سپرى و ملجأ و پناهى براى دوستداران ائمه(ع) بوده است. در خصوص والده ايشان، به بخشى از توضيحات وى در اين باب بسنده مى‌كنيم:
«والده عفيفه و صالحه بنده كه به راستى نمونه سلامت نفس، ديانت، تقوى، دلسوزى، مهر و محبت بود، فرزند آيت‌الله شيخ مرتضى علم الهدى آل آقا بودند».
استاد نجومى در 23 جمادى الثانى 1346ق، مصادف با 5 آذر 1307ش، در کرمانشاه متولد شده و ليكن در شناسنامه، تاريخ تولدشان 26 بهمن 1307ش قيد شده است.
تحصیلات
ايشان در سال 1314ش در دبستان هدايت کرمانشاه به تحصيل پرداخته و تا كلاس ششم را همان‌جا گذرانده است. سپس در سال 1321 و 1322ش دوران اول و دوم دبيرستان را نيز سپرى كرده و پس از آن، تحصيل در مدارس دولتى را رها كرده و به تحصيل دروس حوزوى پرداخت.
در زمانى كه هيچ مدرسه علوم دينى و هيچ طلبه‌اى در کرمانشاه نبود، ايشان تحصيل علوم حوزوى را نزد پدرش و ديگر اساتيد شهر آغاز نمود تا اين‌كه به امر آقا سيد ابوالحسن اصفهانى، حوزه‌ى علميه در کرمانشاه پايه‌گذارى گرديد و در مسجد حاج شهبازخان، اولين مدرسه علوم دينى تشكيل شد.
ايشان در محضر اساتيدى چون آقا ميرزا ابراهیم پورمعتمد، حاج سيد محمود معصومى لارى و حاج شيخ حسن حاج آخوند، به تحصيل علوم دينى پايه پرداخت تا اين‌كه به جهت گذراندان دروس حوزوى و بهره جستن از محضر اساتيد بزرگ شيعه، به عتبات عاليات مهاجرت نمود.
وى در سال 1369ق به شهر نجف اشرف رفته و در مدارس ذيل به تحصيل دروس حوزوى پرداخت و به درجه اجتهاد نائل آمد:
مدرسه آقا سيد محمد كاظم يزدى، مدرسه آيت‌الله آخوند خراسانى، مدرسه حاجى «حاج ميرزا حسين حاج ميرزا خليل» و مدرسه آخوند.
در اين ايام، وى در درس خارج اساتيدى چون آيات عظام: آقا ميرزا محمدباقرزنجانى، ميرزا عبدالهادى شيرازى، محسن حكيم و سيد محمود شاهرودى شركت نموده و اولين اجازه اجتهاد را از حضرت آيت‌الله آقا ميرزا محمدباقرزنجانى دريافت كرد.
در سال 1349ش در پى اخراج ايرانيان مقيم عراق توسط بعثيون، ايشان به کرمانشاه مراجعت و از آن پس عمر پر بركت خويش را وقف و صرف مردم کرمانشاه نمود.
در آثار به ثبت رسيده از ايشان، مى‌توان به مجموعه عكسى از آثار خطى ايشان، چند رساله ارزشمند با عناوينى چون: رساله بعد معنوى هنر خط، رسالة التصوير و التمثيل، رسالة الغناء، رسالة النجاسة الخمر، تفسير سوره مومن و نيز رساله‌اى در تعظيم شعائر اسلامى اشاره نمود.
البته ايشان بسيارى از آثار بزرگان را استنساخ نموده‌اند كه از جمله آن‌ها، رياض العلماى مرحوم عبدالله افندى، رساله صحيحه از ميرزاى زنجانى و چند اثر ديگر مى‌باشد.
وفات
سرانجام ايشان در 25 آبان 1388 شمسی در شهر كرمانشاه دار فانی را وداع گفت. پيكر ايشان پس از تشييع با شكوه مردم در روزی بارانی با حضور عالمان شيعه و سنی، شخصيتهای علمی و سياسی در باغ فردوس كرمانشاه در قطعه عالمان به خاک سپرده شد.