الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم
سيد محمد باقر صدر فقیه، فيلسوف، متفكر بزرگ اسلامى (زادهٔ ۱۳۵۳ق/۱۳۱۳ش و درگذشتهٔ ۱۴۰۰ق/۱۳۵۹ش) در شهر كاظمين
پدرش سيد حيدر صدر عاملی، از نوابغ فقه و اصول بود و جدش آیت‌الله سید اسماعیل صدر، پس از درگذشت آیت‌الله شيرازى (مجدد) به مقام مرجعيت عام نائل شد.
مادر آیت‌الله صدر، دختر شيخ عبدالحسين آل ياسين، از رجال برجستۀ مذهبى و بانويى با تقوا و پرهيزگار بود.
آیت‌الله صدر در 14 سالگى پدرش را از دست داد و تحت نظر مادر و برادر بزرگش آیت‌الله اسماعيل صدر كه از مجاهدين بنام بود، قرار گرفت.
آثار نبوغ از آغاز كودكى در وى چنان آشكار بود كه تحسين همگان را برمى‌انگيخت. او در 10 سالگى به زمينه‌هاى مختلف تاريخ اسلام آشنايى يافت و در همان دوران مقدمات علوم را فرا گرفت.
در 11 سالگى به آموختن منطق پرداخت و پس از آن، با نگارش رساله‌اى كتب منطق را به ورطۀ نقد آورد. علم اصول را در 12 سالگى نزد برادرش آموخت و چنان نبوغى از خود نمايان ساخت كه عقايد بسيارى از صاحبنظران را مورد نقد و انتقاد قرار داده و نقطه نظرات تازه‌اى عرضه كرد.
ذهن روشن و استعداد سرشار او چنان بود كه بدون استاد نيز قادر به درك بسيارى از كتب مقدمات و سطح گرديد. مراحل تحصيل علوم دينى را به سرعت طى كرده و به مراتب عالى دست يافت.
علامۀ صدر، نه تنها در زمينۀ فقه و اصول نابغه بود، بلكه در اين علوم يك نوآور و مبتكر به شمار مى‌رفت.