ديوان اشعار قاضی سعيد قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان اشعار قاضی سعید قمی'''، مجموعه اشعار قاضی محمد، ملقب به سعید قمی، معروف به مفید (1049- زنده تا 1107ق) است که با تحقیق [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]] منتشر شده است. | '''دیوان اشعار قاضی سعید قمی'''، مجموعه اشعار قاضی محمد، ملقب به [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|سعید قمی]]، معروف به مفید (1049- زنده تا 1107ق) است که با تحقیق [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]] منتشر شده است. | ||
قاضی سعید در دوران صفویه می‌زیسته و بااینکه شکل غالب شعر در عصر صفوی غزل است، اما اغلب دیوان‌های آن دوران، به نسبت یک‌سوم یا کمتر، شماری قصیده و قطعه نیز دارند. در دیوان حاضر نیز، جز غزل‌ها، فقط یک قصیده تمام که موضوعش پند و اعتبار است، همراه با اصطلاحات فلسفی و عرفانی، به سیاق سنایی، در تشویق به ترک تن و علقه‌های مادی، با گریز به مدح رسول(ص) و حضرت امیر(ع) و شریعت نوشته دارد که از لحاظ قوت لفظ و ترکیب متوسط و معمولی است. قصیده دیگری نیز در دیوان وجود دارد در مدح مولای متقیان که چند بیت آن، در مدح شاه عباس ثانی است و متعلق به دوران جوانی شاعر<ref>ر.ک: مقدمه، ص26</ref>. | [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|قاضی سعید]] در دوران صفویه می‌زیسته و بااینکه شکل غالب شعر در عصر صفوی غزل است، اما اغلب دیوان‌های آن دوران، به نسبت یک‌سوم یا کمتر، شماری قصیده و قطعه نیز دارند. در دیوان حاضر نیز، جز غزل‌ها، فقط یک قصیده تمام که موضوعش پند و اعتبار است، همراه با اصطلاحات فلسفی و عرفانی، به سیاق سنایی، در تشویق به ترک تن و علقه‌های مادی، با گریز به مدح رسول(ص) و [[امام علی علیه‌السلام|حضرت امیر(ع)]] و شریعت نوشته دارد که از لحاظ قوت لفظ و ترکیب متوسط و معمولی است. قصیده دیگری نیز در دیوان وجود دارد در مدح [[امام علی علیه‌السلام|مولای متقیان(ع)]] که چند بیت آن، در مدح شاه عباس ثانی است و متعلق به دوران جوانی شاعر<ref>ر.ک: مقدمه، ص26</ref>. | ||
همچنین در این دیوان، چهار قطعه وجود دارد، خطاب به فیاض، استاد قاضی سعید که از نظر لفظ و معنی و قوت شاعری، بسیار خوب است، همراه با بیست بیت از یک مثنوی ناقص که «وصف باغ شاهی است» و چهارده رباعی<ref>ر.ک: همان</ref>. | همچنین در این دیوان، چهار قطعه وجود دارد، خطاب به فیاض، استاد [[قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید|قاضی سعید]] که از نظر لفظ و معنی و قوت شاعری، بسیار خوب است، همراه با بیست بیت از یک مثنوی ناقص که «وصف باغ شاهی است» و چهارده رباعی<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
غزل‌های دیوان، اغلب در حسب حال و عشق و پند و اعتبار، با رنگ و ذوق عرفانی، سروده شده است و شیوه‌ای متوسط میان عراقی و اصفهانی دارد. هرجا روان و فصیح است، رنگ عراقی به خود می‌گیرد و چون به مضمون‌بندی و نوآوری و معنی‌طرازی میل می‌کند، گاهی معنی نارسا است و این بلای جان آن دسته از شاعران سبک هندی است که از جهت ذوق و استعداد شاعری، متوسط هستند و نبوغ امثال صائب را ندارند<ref>ر.ک: همان، ص26-27</ref>. | غزل‌های دیوان، اغلب در حسب حال و عشق و پند و اعتبار، با رنگ و ذوق عرفانی، سروده شده است و شیوه‌ای متوسط میان عراقی و اصفهانی دارد. هرجا روان و فصیح است، رنگ عراقی به خود می‌گیرد و چون به مضمون‌بندی و نوآوری و معنی‌طرازی میل می‌کند، گاهی معنی نارسا است و این بلای جان آن دسته از شاعران سبک هندی است که از جهت ذوق و استعداد شاعری، متوسط هستند و نبوغ امثال صائب را ندارند<ref>ر.ک: همان، ص26-27</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۹
| ديوان اشعار قاضی سعيد قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | قاضی سعید قمی، محمدسعید بن محمدمفید (نويسنده) امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا) (به کوشش) |
| عنوان‌های دیگر | دیوان |
| ناشر | دانشگاه تهران. مؤسسه انتشارات و چاپ |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1383ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-03-4967-4 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 11ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۶۵۰۸/۴/د۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان اشعار قاضی سعید قمی، مجموعه اشعار قاضی محمد، ملقب به سعید قمی، معروف به مفید (1049- زنده تا 1107ق) است که با تحقیق امیربانو کریمی منتشر شده است.
قاضی سعید در دوران صفویه می‌زیسته و بااینکه شکل غالب شعر در عصر صفوی غزل است، اما اغلب دیوان‌های آن دوران، به نسبت یک‌سوم یا کمتر، شماری قصیده و قطعه نیز دارند. در دیوان حاضر نیز، جز غزل‌ها، فقط یک قصیده تمام که موضوعش پند و اعتبار است، همراه با اصطلاحات فلسفی و عرفانی، به سیاق سنایی، در تشویق به ترک تن و علقه‌های مادی، با گریز به مدح رسول(ص) و حضرت امیر(ع) و شریعت نوشته دارد که از لحاظ قوت لفظ و ترکیب متوسط و معمولی است. قصیده دیگری نیز در دیوان وجود دارد در مدح مولای متقیان(ع) که چند بیت آن، در مدح شاه عباس ثانی است و متعلق به دوران جوانی شاعر[۱].
همچنین در این دیوان، چهار قطعه وجود دارد، خطاب به فیاض، استاد قاضی سعید که از نظر لفظ و معنی و قوت شاعری، بسیار خوب است، همراه با بیست بیت از یک مثنوی ناقص که «وصف باغ شاهی است» و چهارده رباعی[۲].
غزل‌های دیوان، اغلب در حسب حال و عشق و پند و اعتبار، با رنگ و ذوق عرفانی، سروده شده است و شیوه‌ای متوسط میان عراقی و اصفهانی دارد. هرجا روان و فصیح است، رنگ عراقی به خود می‌گیرد و چون به مضمون‌بندی و نوآوری و معنی‌طرازی میل می‌کند، گاهی معنی نارسا است و این بلای جان آن دسته از شاعران سبک هندی است که از جهت ذوق و استعداد شاعری، متوسط هستند و نبوغ امثال صائب را ندارند[۳].
به‌منظور آشنایی بیشتر با شعر وی، به ابیاتی از یکی از غزل‌های او، اشاره می‌شود:
| با چشم بی‌نگاه بر این رخ نظر کنید | چشم سفید را صدف این گهر کنید | |
| غافل مشو ز گردش گردون به گرد خویش | اینجا کنایه‌ای است که در خود سفر کنید | |
| کونین را خدا به دو حرف آفریده است | یعنی به وقت کار، سخن مختصر کنید | |
| از خویشتن هلال کناری گرفته است | این هم اشارهای است که از خود حذر کنید[۴] |
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.