علم غیب (آگاهی سوم): تفاوت میان نسخه‌ها
({{کاربردهای دیگر| علم غیب (ابهام زدایی)}}) |
|||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[علم غیب]] | |||
[[ العلم بالغيب]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
نسخهٔ ۱۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۳۶
| علم غیب (آگاهی سوم) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سبحانی تبریزی، جعفر (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | آگاهی سوم یا علم غیب |
| ناشر | مؤسسه امام صادق علیه‌السلام |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1386ش |
| چاپ | 2 |
| شابک | 964-357-194-7 |
| موضوع | ائمه اثناعشر - پیشگوییها - چهارده معصوم - غیب گویی - غیب گویی (اسلام) |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /س2ع8 223/34 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
آگاهی سوم یا علم غیب، نوشته متکلم و مرجع تقلید شیعه؛ جعفر سبحانی (متولد 1308ش.)، دانایی غیرعادی پیامبران الهی و امامان دوازده‌گانه را نسبت به مسائل پنهانی از دیدگاه اعتقادی بررسی کرده و به پرسش‌های مطرح در این زمینه پاسخ داده است. نام دیگر این اثر، علم غیب (آگاهی سوم) است.
هدف و روش
نویسنده به‌خاطر احساس وظيفه، این کتاب را تألیف کرده و کوشیده است پرسش‌های اعتقادی را با دلايل عقلى و نقلى پاسخ دهد و از اندیشه‌های فیلسوفان اسلامی و داورى‌هاى دانشمندان علوم طبيعى بهره ببرد و مسائل را از ابعاد گوناگون بررسی کند.[۱]
ساختار و محتوا
مطالب در 12 بخش سامان‌یافته است. برخی از مباحث مهم مطرح‌شده عبارت است از: حقيقت غيب، امكان آگاهى انسان از غيب، گفتار دانشمندان پيرامون آگاهى پيامبر و امام از غيب، خبر غیبی در قرآن، خبرهاى غيبى پيامبر(ص) و امام على عليه‌السلام.
نمونه مباحث
- دانشمندان شيعه همگى تصريح كرده‌اند كه آگاهى پيامبر و امام از غيب، ذاتى نيست و به تعليم الهى است و كسانى كه علم امامان(ع) را ذاتى و بدون تعليم الهى بدانند و تلقى كنند از غُلاة به شمار می‌آیند و اصولاً این عقیده مستلزم شرک است.[۲]
- جعفر سبحانی با استناد به روایت امام صادق(ع): "انّ الإمام إذا شاء أن يعلم علم."، تأکید کرده است: آگاهى پيامبر و امام بسان كسى است كه نامه‌اى همراه داشته باشد، هرگاه بخواهد از محتويات نامه آگاه گردد، مى‌تواند آن را بگشايد و از مضمون آن آگاه گردد و در مواردى كه پيامبر و امام هدف تير حوادث ناگوار و مصائب، قرار مى‌گرفتند به‌خاطر اين بوده كه روى مصالحى نخواسته‌اند به علمى كه در كانون وجود آنان بوده توجه كنند و مصلحت الهى اقتضا مى‌كرده كه در اين موارد از اختيار خود استفاده ننمايند.[۳]
مآخذ نویسنده
نویسنده برای نگارش این اثر، افزون بر قرآن کریم، از 75 کتاب به زبان عربی و فارسی (فلسفی، کلامی، تفسیری، تاریخی، روایی و...) و چند کتاب و رساله دیگر (که نام و مشخصات و تعدادش مشخص نشده) استفاده کرده است.[۴]
تاریخ تألیف
نگارش مقدمه و متن اصلی کتاب حاضر در قم تاریخ 17 اسفند 1355ش. به پایان رسانده است.[۵]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.