اسلام و تصوف: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''اسلام و تصوف'''، نوشته رینولد الین نیکلسون (1868-1945م)، بحث از تصوف و صوفیگری بهطور عمومی است. این کتاب توسط محمدحسین مدرس نهاوندی (معاصر) از انگلیسی به فارسی ترجمه شده است. | '''اسلام و تصوف'''، نوشته [[نیکلسون، رینولد الین|رینولد الین نیکلسون]] (1868-1945م)، بحث از تصوف و صوفیگری بهطور عمومی است. این کتاب توسط [[مدرس نهاوندی، محمد حسین|محمدحسین مدرس نهاوندی]] (معاصر) از انگلیسی به فارسی ترجمه شده است. | ||
مترجم در خصوص ترجمه کتاب، آنگونه که خود گفته است، کوشیده که از موضوع گفتار مؤلف دور نیفتد و از جاده امانت خارج نشود. در ترجمه اشعار نیز آنهایی را که در دیوان مثنوی و شمس یافته، آورده است و چند بیتی را که پیدا نکرده، به همان روش مؤلف به ترجمه آنها اکتفا کرده است<ref>ر.ک: دیباچه، صفحه دوم</ref>. البته دکتر اسدالله آزاد این موارد را بیش از چند بیت دانسته است: «مترجم محترم، آقای محمدحسین مدرس | مترجم در خصوص ترجمه کتاب، آنگونه که خود گفته است، کوشیده که از موضوع گفتار مؤلف دور نیفتد و از جاده امانت خارج نشود. در ترجمه اشعار نیز آنهایی را که در دیوان مثنوی و شمس یافته، آورده است و چند بیتی را که پیدا نکرده، به همان روش مؤلف به ترجمه آنها اکتفا کرده است<ref>ر.ک: دیباچه، صفحه دوم</ref>. البته دکتر [[اسدالله آزاد]] این موارد را بیش از چند بیت دانسته است: «مترجم محترم، آقای [[مدرس نهاوندی، محمد حسین|محمدحسین مدرس نهاوندی]]، در اغلب موارد حتی اشعار ملای روم و حافظ را نیز خود به نثر ترجمه کردهاند و زحمت یافتن اصل را به خویش ندادهاند»<ref>ر.ک: آزاد، اسدالله، ص13</ref>. | ||
مترجم در مقدمهاش پش از اشاره به شرح حال و آثار نیکلسون، درباره دلیل انتخاب نام «اسلام و تصوف» برای کتاب، مینویسد: اسم این کتاب را که ملاحظه میفرمایید اگر میخواستم کلمات آن را ترجمه بنمایم، «الصوفية المسلمون» میشد، ولی دیدم صوفیه در اسلام بهتر است؛ یعنی مشعر بر این معنی است؛ زیرا در اسم اول خواننده خیال میکرد کتابی مثل سایر ترجمههای نیکلسون است و حال اینکه اینطور نیست، بلکه بحثی است از تصوف و صوفیگری بهطور عموم بدون اینکه به ترجمه کسی رجوع شده باشد<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، صفحه د</ref>. | مترجم در مقدمهاش پش از اشاره به شرح حال و آثار [[نیکلسون، رینولد الین|نیکلسون]]، درباره دلیل انتخاب نام «اسلام و تصوف» برای کتاب، مینویسد: اسم این کتاب را که ملاحظه میفرمایید اگر میخواستم کلمات آن را ترجمه بنمایم، «الصوفية المسلمون» میشد، ولی دیدم صوفیه در اسلام بهتر است؛ یعنی مشعر بر این معنی است؛ زیرا در اسم اول خواننده خیال میکرد کتابی مثل سایر ترجمههای نیکلسون است و حال اینکه اینطور نیست، بلکه بحثی است از تصوف و صوفیگری بهطور عموم بدون اینکه به ترجمه کسی رجوع شده باشد<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، صفحه د</ref>. | ||
| | ||
==پانویس== | ==پانویس== |
نسخهٔ ۲۵ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۱
اسلام و تصوف | |
---|---|
پدیدآوران | نیکلسون، رینولد الین (نويسنده) مدرس نهاوندی، محمد حسین (مترجم) |
سال نشر | 1341ش |
چاپ | 1 |
موضوع | تصوف - نقد و تفسیر |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اسلام و تصوف، نوشته رینولد الین نیکلسون (1868-1945م)، بحث از تصوف و صوفیگری بهطور عمومی است. این کتاب توسط محمدحسین مدرس نهاوندی (معاصر) از انگلیسی به فارسی ترجمه شده است.
مترجم در خصوص ترجمه کتاب، آنگونه که خود گفته است، کوشیده که از موضوع گفتار مؤلف دور نیفتد و از جاده امانت خارج نشود. در ترجمه اشعار نیز آنهایی را که در دیوان مثنوی و شمس یافته، آورده است و چند بیتی را که پیدا نکرده، به همان روش مؤلف به ترجمه آنها اکتفا کرده است[۱]. البته دکتر اسدالله آزاد این موارد را بیش از چند بیت دانسته است: «مترجم محترم، آقای محمدحسین مدرس نهاوندی، در اغلب موارد حتی اشعار ملای روم و حافظ را نیز خود به نثر ترجمه کردهاند و زحمت یافتن اصل را به خویش ندادهاند»[۲].
مترجم در مقدمهاش پش از اشاره به شرح حال و آثار نیکلسون، درباره دلیل انتخاب نام «اسلام و تصوف» برای کتاب، مینویسد: اسم این کتاب را که ملاحظه میفرمایید اگر میخواستم کلمات آن را ترجمه بنمایم، «الصوفية المسلمون» میشد، ولی دیدم صوفیه در اسلام بهتر است؛ یعنی مشعر بر این معنی است؛ زیرا در اسم اول خواننده خیال میکرد کتابی مثل سایر ترجمههای نیکلسون است و حال اینکه اینطور نیست، بلکه بحثی است از تصوف و صوفیگری بهطور عموم بدون اینکه به ترجمه کسی رجوع شده باشد[۳].
پانویس
منابع مقاله
- دیباچه و مقدمه مترجم.
- آزاد، اسدالله، «عرفان عارفان مسلمان»، نوشته رینولد نیکلسون، مشهد، انتشارات دانشگاه فردوسی، شماره 137.