دراسات في البلاغة العربية: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات عربی]] | |||
[[رده:مقالات مرداد 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات مرداد 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] |
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۴۱
دراسات في البلاغة العربية | |
---|---|
پدیدآوران | علام، عبدالعاطی غریب (نویسنده) |
ناشر | جامعة قاريونس |
مکان نشر | لیبی - بنغازی |
سال نشر | 1997م. |
چاپ | چاپ یکم |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | ع8د4 / 2028 PJA |
دراسات في البلاغة العربية، اثر عبدالعاطی غریب علام، پژوهشی است در علم بلاغت، حول محور نظریه «نظم» عبدالقاهر جرجانی و سایر موضوعات و مباحث مرتبط با آن.
کتاب حاضر، مطالعه و پژوهشی است پیرامون برخی از مباحث و موضوعات بلاغت در زبان عربی که مورد توجه هر محقق و پژوهشگری که علاقهمند به تحقیق در زمینه فصاحت قرآن کریم و شناسایی دلایل اعجاز آن میباشد، قرار خواهد گرفت؛ چه، قرآن کتابی است که با فصاحت و سبک رفیع خود، اعراب فصیح را به خود خیره کرده و با نظم شگفتانگیز خود که دارای بالاترین درجه فصاحت بوده، معجزه کرده است[۱].
نویسنده این تحقیق و پژوهش را با بررسی نظریه «نظم» از دیدگاه عبدالقاهر جرجانی، آغاز نموده است؛ زیرا نظم از نظر او، دارای اهمیت ویژهای بوده و همانند بوتهای است که کلمات در آن ذوب شده و معانی با یکدیگر همپوشانی نموده و به یک معنای واحد، تبدیل میشوند. همچنانکه این موضوع، از دیدگاه وی، همان محور اصلی است که بلاغت، حول آن چرخیده و کلام همانند ساختمان و واحد جامعی است که اجزای آن به هم مرتبط بوده و از یکدیگر پشتیبانی کرده و اگر کلمهای را از جای خود برداریم، این ساختمان فرو خواهد ریخت[۲].
علت برگزیده شدن نظریه نظم جرجانی بهعنوان محور اصلی کتاب حاضر، آن است که وی کسی است که بهترین نظریه و مستندترین دیدگاه و شایستهترین تحقیق، تحلیل و تبیین در این موضوع، به وی نسبت داده شده است[۳].
نویسنده پس از تبیین نظریه نظم از دیدگاه جرجانی، به موضوعات دیگر علم بلاغت که بهنحوی مرتبط با این موضوع میباشند، پرداخته است که از جمله آنها، عبارتند از: تقدیم و تأخیر[۴]، تشبیه[۵]، علم بدیع و محسنات معنوی (مانند طباق، مقابله، مراعات نظیر، ارصاد، مشاکله، مزاوجه، توریه، مبالغه، حسن تعلیل، مدح شبیه ذم و ذم شبیه مدح) و لفظی (مانند جناس تام و غیر تام و سجع مطرف، مرصع و موازی)[۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.