سه رساله در نقد عرفان: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR77175J1.jpg | عنوان =سه رساله در نقد عرفان | عنوان‌های...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
}} | }} | ||
'''سه رساله در نقد عرفان''' میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی(1151-1231ق) معروف به میرزای قمی، | '''سه رساله در نقد عرفان'''، میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی (1151-1231ق)، معروف به میرزای قمی، در موضوع عرفان است و توسط حسین لطیفی و علی جبار گلباغی ماسوله تصحیح شده است. | ||
کتاب حاوی سه رساله از میرزای قمی است که به درخواست افراد مختلف به نگارش در آمده‌اند. نخست، »رسالهی اجازه ذکر» یا «رساله در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم رسالهی ایمان فرعون یا فرعونیه است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم رسالهی رد صوفیه و وحدت وجود است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است<ref> رک: پیشگفتار، ص29-34</ref>. | |||
نویسنده در رساله اجازه | نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است<ref>رک: همان، ص29</ref>. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است<ref>رک: همان، ص30</ref>. | ||
در رساله فرعونیه که پیرامون ایمان و کفر فرعون است، نویسنده با طرح موضوع | در رساله فرعونیه که پیرامون ایمان و کفر فرعون است، نویسنده با طرح موضوع پرهیز از حب دنیا در مقدمه‌ی آن به نصیحت درباریان به فراگیری علم پرداخته و در ادامه با نقد و تعریض به برخی از سخنان صوفیان از جمله در خصوص ایمان فرعون، آن را خاتمه داده است<ref> رک: همان، ص32</ref>. | ||
در رساله رد صوفیه | در رساله رد صوفیه که شامل یک مقدمه و دو مطلب است، نویسنده در آغاز سخن به پند و اندرز پیروان صوفیه پرداخته، سپس به سخنان بزرگان آنان مانند ابن عربی اشاره کرده و به دنبال آن، موضوع وحدت وجود را مورد بررسی و نقد قرار داده است<ref>رک: همان، ص33-34 </ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
پیشگفتار. | |||
نسخهٔ ۲۰ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۸
| سه رساله در نقد عرفان | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن (نویسنده)
غفرانی، عبدالله (ویراستار) لطیفی، حسین (محقق) جبار گلباغی ماسوله، علی (محقق) |
| ناشر | آستان قدس رضوی. بنیاد پژوهشهای اسلامی |
| مکان نشر | ایران - مشهد مقدس |
| سال نشر | 1384ش. |
| چاپ | چاپ سوم |
| شابک | 978-964-444-945-1 |
| موضوع | عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 تصوف - دفاعیهها و ردیهها |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | م9س9 / 284/3 BP |
سه رساله در نقد عرفان، میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی (1151-1231ق)، معروف به میرزای قمی، در موضوع عرفان است و توسط حسین لطیفی و علی جبار گلباغی ماسوله تصحیح شده است.
کتاب حاوی سه رساله از میرزای قمی است که به درخواست افراد مختلف به نگارش در آمده‌اند. نخست، »رسالهی اجازه ذکر» یا «رساله در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم رسالهی ایمان فرعون یا فرعونیه است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم رسالهی رد صوفیه و وحدت وجود است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است[۱].
نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است[۲]. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است[۳].
در رساله فرعونیه که پیرامون ایمان و کفر فرعون است، نویسنده با طرح موضوع پرهیز از حب دنیا در مقدمه‌ی آن به نصیحت درباریان به فراگیری علم پرداخته و در ادامه با نقد و تعریض به برخی از سخنان صوفیان از جمله در خصوص ایمان فرعون، آن را خاتمه داده است[۴].
در رساله رد صوفیه که شامل یک مقدمه و دو مطلب است، نویسنده در آغاز سخن به پند و اندرز پیروان صوفیه پرداخته، سپس به سخنان بزرگان آنان مانند ابن عربی اشاره کرده و به دنبال آن، موضوع وحدت وجود را مورد بررسی و نقد قرار داده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
پیشگفتار.