روضة الأنوار: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات خرداد 01 باقی زاده]] | [[رده:مقالات خرداد 01 باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] |
نسخهٔ ۱۸ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۰۹
روضة الأنوار | |
---|---|
پدیدآوران | خواجوی کرمانی، محمود بن علی (نویسنده) عابدی، محمود (مصحح و مقدمهنويس) |
ناشر | مرکز پژوهشي ميراث مکتوب |
مکان نشر | ايران - تهران |
سال نشر | 1387ش. |
چاپ | چاپ يکم |
شابک | 978-964-8700-47-3 |
موضوع | شعر فارسي - قرن 8ق. |
زبان | فارسي |
تعداد جلد | 2 |
کد کنگره | 1387 ر9 / 5456 PIR |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
روضة الأنوار تألیف خواجوی کرمانی (669-753ق)، منظومهای است عرفانی، اخلاقی و اجتماعی، در بحر سریع، بر وزن مخزن الاسرار نظامی و در بیست مقاله که هر یک از آنها در موضوع خاصی است و با حکایتی تبیین و تأیید میشود.[۱]
بخش اعظم مطالب آن، خلاصه مباحث صوفیانهای است که در حوزههای فرهنگی اواخر قرن هفتم و اوائل هشتم کرمان وفارس، مجلس درس دوستداران تصوف را گرمی و رونق میداده است.
حضور عناصر برجستهای از لمعات فخرالدین عراقی (688یا686-610ق)، در آن، نشان میدهد که آثار و اندیشههای وی و چه بسا محییالدین عربی (560- 638ق)، در آن سالها، در شیراز و کرمان، نه تنها در میان اهل مدرسه خوانندگانی جدی، مانند خواجو، میدیده است، بلکه برای طرح در محافل اهل سیاست و حکومت هم جاذبههایی داشته است.
از جانب دیگر، روضة الانوار و مخزن الاسرار، در بعضی از معانی صوفیانه، ملاحظات اخلاقی و اجتماعی و بعضی از ویژگیهای زبانی، با حدیقه سنایی پیوندی دارند، در عین حال که تفاوتهای آنها بسیار است. از جمله تفاوتها در میزان سلامت اجتماعی عصر زندگی و در نتیجه سکونت خاطر و نشاط روحانی است که در آثار هر یک انعکاس یافته است و سنجش این آثار با چنین نگاهی به شعر عارف قرن ششم و صوفیانهگوی قرن هشتم، درجه تحول استغنا و رضامندی و تبدیل آن به نیاز و ناخرسندی را به خوبی خاطرنشان میکند.
بهعلاوه ، در روضة الانوار از شکوههایی که شاعر از زادگاه خویش، کرمان، و اهل زرق و ریای آن سامان دارد با استمداد روحانی وی از شیخ مرشد مدفون در کازرون، و اظهار ارادتمندی به امینالدین بلیانی، در پیوسته است، و این شکوه و ارادت، خود به خود نمودار اختلاف طریقت و نظر صوفیان شناخته شده کرمان و مورد احترام آل مظفر، و مشایخ شیراز و خاندان اینجوست که شاعر با آنها سر و کار داشته است.[۲]
پانویس
منابع مقاله
اشاره و مقدمه کتاب