دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR50850J1.jpg | عنوان =دیوان رکن الدین دعویدار قمی | عنوا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان | '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شــاعر گرانقدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است. | ||
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقیمانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | |||
شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref> | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، | سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47. | ||
نسخهٔ ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۴
| دیوان رکن الدین دعویدار قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر) |
| ناشر | امير کبير |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | فارسي |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع9د9 / 5196 PIR |
دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شــاعر گرانقدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است.
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقیمانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.[۱]
شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و تـوانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.[۲]
پانویس
منابع مقاله
سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47.