الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
'''علی بن حسین بن علی بن ابیطالب''' (۳۸ - ۹۵ق)، معروف به زینالعابدین و امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین علیهالسلام و چهارمین امام شیعیان میباشند. مدت امامت وی 34 سال بود. در واقعه کربلا حضور داشت. | '''علی بن حسین بن علی بن ابیطالب''' (۳۸ - ۹۵ق)، معروف به زینالعابدین و امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین علیهالسلام و چهارمین امام شیعیان میباشند. مدت امامت وی 34 سال بود. در واقعه کربلا حضور داشت. | ||
عصر عاشورا با شهادت امام حسین(ع) مسئولیت امامت و هدایت اهلبیت و امت به عهده امام سجاد علیهالسلام افتاد و امام با بقیه اهل حرم به اسارت درآمدند. شمر ملعون قصد کشتن امام را داشت، ولى با وساطت و توجیه بعضى از افراد، منصرف شد و از روز یازدهم امام و اهلبیت را بهسوى کوفه حرکت دادند. | عصر عاشورا با شهادت امام حسین(ع) مسئولیت امامت و هدایت اهلبیت و امت به عهده امام سجاد علیهالسلام افتاد و امام با بقیه اهل حرم به اسارت درآمدند. شمر ملعون قصد کشتن امام را داشت، ولى با وساطت و توجیه بعضى از افراد، منصرف شد و از روز یازدهم امام و اهلبیت را بهسوى کوفه حرکت دادند. |
نسخهٔ ۲۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۱
علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (۳۸ - ۹۵ق)، معروف به زینالعابدین و امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین علیهالسلام و چهارمین امام شیعیان میباشند. مدت امامت وی 34 سال بود. در واقعه کربلا حضور داشت.
عصر عاشورا با شهادت امام حسین(ع) مسئولیت امامت و هدایت اهلبیت و امت به عهده امام سجاد علیهالسلام افتاد و امام با بقیه اهل حرم به اسارت درآمدند. شمر ملعون قصد کشتن امام را داشت، ولى با وساطت و توجیه بعضى از افراد، منصرف شد و از روز یازدهم امام و اهلبیت را بهسوى کوفه حرکت دادند.
وقتى اسراى اهلبیت وارد کوفه شدند، زنان کوفه شیون و زارى میکردند و امام فرمود: «شما که براى ما نوحهسرایى مىکنید! پس چه کسى ما را کشته است» و با مناسب دیدن زمینه براى ابلاغ پیام و روشنگرى، به خطبه ایستاد و کوفیان را سرزنش کرد.
عبیدالله تصمیم گرفت امام سجاد(ع) را بکشد، ولى با وساطت و جانبازى حضرت زینب منصرف شد و امام سجاد نیز فرمود: «مرا از کشتن مىترسانى؟! مگر نمىدانى که کشته شدن خوى ما و شهادت مایه سربلندى و کرامت ما است».
با افشاگرىهاى اهلبیت در کوفه، ابن زیاد رسوا شد و خوار گشت و چارهاى جز عجله در فرستادن آنها به شام ندید.
خطبه امام در شام، ضربه محکمى بر پیکر حکومت اموى بود. آنچه یزید و پدرش معاویه علیه اهلبیت بافته بودند، با سخنان روشنگرانه امام(ع) پنبه شد. گروه زیادى از شامیان، سخن امام را شنیدند و فهمیدند که آنها خویشاوندان رسول خدا، اهل قبله، متعهد به اسلام و برترین مسلمانند و هیچ دلیل قانعکنندهاى براى کشتن آنها وجود نداشته است. افکار عمومى شهر به سود امام تغییر کرد. مردمى که در ابتداى ورود اهلبیت، به تماشاى آنان آمده بودند، با مشاهده وضع اسارت آنان شادى کرده بودند، براى پیروزى یزید چراغانى کرده بودند و...، حالا در کنار خرابه اجتماع میکردند و به اهلبیت تسلیت مىگفتند و در عزادارى آنها شرکت مىجستند و....