بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' حسين' به ' حسین') |
جز (جایگزینی متن - 'ايران' به 'ایران') |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
</div> | </div> | ||
'''بهاءالدوله رازى'''، پزشک و عارف | '''بهاءالدوله رازى'''، پزشک و عارف ایرانى در قرن نهم و دهم هجرى است. وى نواده سيد محمد نوربخش (795ق - 869ق) بنيان‌گذار طريقه نوربخشيه بود.<ref>تاريخ دامپزشکى و پزشکى ایران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319</ref>برخى منابع، نام او را محمدحسين نوربخشى، فرزند قوام‌الدين، نوشته‌اند.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref> | ||
لقب او را نيز بهاء‌الدين.<ref>تاريخ نظم و نثر در | لقب او را نيز بهاء‌الدين.<ref>تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>و بهاءالدوله.<ref>تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400</ref>ثبت كرده‌اند و عنوان كامل او در پايان نسخه خطى «خلاصة التجارب» بهاءالدوله پسر شاه قاسم پسر شمس‌الدين محمد نوربخشى آمده است. | ||
شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هايش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref> | شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هايش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.<ref>تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612</ref>شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.<ref>طب در دوره صفويه، ص398</ref> | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسی و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت. | مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسی و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت. | ||
كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسی است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175</ref>نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هايى در | كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسی است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175</ref>نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هايى در ایران.<ref>فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610</ref>و خارج از ایران.<ref>فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487</ref>وجود دارد. | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
نسخهٔ ۴ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۸:۰۶
| نام | بهاءالدوله، بهاءالدین بن میرقوام‌الدین |
|---|---|
| نامهای دیگر | شاه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن
رازی، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه، حسن بن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه، محمد حسین بن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ح‍ک‍ی‍م محمد ع‍ل‍وی‍خ‍ان ن‍ور بخش، ب‍ه‍اء ال‍دول‍ه ب‍ه‍اء ال‍دی‍ن بن م‍ی‍ر ق‍وام ال‍دی‍ن نوربخش، حسن بن قاسم |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 914 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | خلاصة التجارب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE12201AUTHORCODE |
بهاءالدوله رازى، پزشک و عارف ایرانى در قرن نهم و دهم هجرى است. وى نواده سيد محمد نوربخش (795ق - 869ق) بنيان‌گذار طريقه نوربخشيه بود.[۱]برخى منابع، نام او را محمدحسين نوربخشى، فرزند قوام‌الدين، نوشته‌اند.[۲]
لقب او را نيز بهاء‌الدين.[۳]و بهاءالدوله.[۴]ثبت كرده‌اند و عنوان كامل او در پايان نسخه خطى «خلاصة التجارب» بهاءالدوله پسر شاه قاسم پسر شمس‌الدين محمد نوربخشى آمده است.
شاه قاسم پدر بهاءالدوله علاوه بر مرشدى طريقت خويش، در پزشکى نيز تسلط داشت؛ چنان‌كه بهاءالدوله در «خلاصة التجارب» از وى با عنوان حضرت ياد كرده و درمان‌هايش را متذكر شده است. وى در 927ق، درگذشت.[۵]شمس‌الدين، برادر بهاءالدوله، نيز گاهى به پزشکى مى‌پرداخت.[۶]
از تاريخ تولد بهاءالدوله اطلاع دقيقى در دست نيست؛ اگرچه با استناد به سال تأليف مهم‌ترين اثر او، «خلاصة التجارب» مى‌توان او را متولد حوالى 860ق دانست، و همان گونه كه از نسبت او پيداست موطنش رى بوده و پدرش نيز در همان جا به دنيا آمده است.[۷]
از مطالب خواندمير.[۸]سفرهايى را كه بهاءالدوله در طول زندگى‌اش انجام داده مى‌توان مشخص كرد. خود او نيز در جاهاى مختلف «خلاصة التجارب» از كاشان، نطنز، اصفهان، هرات و استرآباد ياد مى‌كند. از معلمان و استادان بهاءالدوله اطلاعى نداريم، جز اينكه او به بعضى كارهاى درمانى پدرش (رجوع كنيد به «خلاصة التجارب»، باب دوم) اشاره مى‌كند.
بهاءالدوله رازى، روش نيا و پدر خويش را در تصوف دنبال كرد و از مشايخ طريقه نوربخشيه بود. به نوشته خواندمير.[۹]، وى در اواخر زندگى سلطان حسین بايقرا (842ق - 911ق) به هرات رفت و در خانقاه خواجه افضل‌الدين کرمانى اقامت گزيد و مورد توجه بايقرا بود. پس از مرگ بايقرا، بهاءالدوله به رى بازگشت و سپس به آذربايجان رفت و به شاه اسماعيل صفوى پيوست و پس از دو سه سال اقامت در آنجا، به گفته رازى حَسب اقتضاء قضا مؤاخذه شده، درگذشت.[۱۰]؛ اين تعبير، ممكن است اشاره به كشته شدن او باشد.
درگذشت بهاءالدوله، با توجه به سال فوت سلطان حسین بايقرا، در حدود سال 915ق اتفاق افتاده است و نوشته الگود.[۱۱]و نصر.[۱۲]كه سال 913ق را زمان مرگ او مى‌دانند، صحيح به نظر نمى‌رسد. سال 926ق.[۱۳]نيز درست نيست.
تأليفات
مهم‌ترين كتاب بهاءالدوله رازى، «خلاصة التجارب» به فارسی و در پزشکى است كه وى آن را در 907ق در قريه طرشت رى (از محلات كنونى تهران) نوشت.
كتاب ديگر بهاءالدوله رازى، «هدية الخير» نام دارد كه در باب دوم «خلاصة التجارب» از آن ياد كرده است. اين كتاب، روايت و شرح چهل حديث در عرفان و به زبان فارسی است كه آن را به‌صورت هدايت (هداية) الخير.[۱۴]نيز معرفى كرده‌اند. از اين كتاب نيز نسخه‌هايى در ایران.[۱۵]و خارج از ایران.[۱۶]وجود دارد.
پانويس
- ↑ تاريخ دامپزشکى و پزشکى ایران، ج 2، ص492؛ طرائق الحقائق، ج 3، ص319
- ↑ طب در دوره صفويه، ص398
- ↑ تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص274؛ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
- ↑ تاريخ نظم و نثر در ایران و در زبان فارسی تا پايان قرن دهم هجرى، ج 1، ص400
- ↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
- ↑ طب در دوره صفويه، ص398
- ↑ طب در دوره صفويه، ص398
- ↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
- ↑ تاريخ حبيب السير، ج 4، ص612
- ↑ هفت اقليم، ج 3، ص43
- ↑ طب در دوره صفويه، ص398
- ↑ علم و تمدن در اسلام، ص205
- ↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 1، ص527
- ↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487؛ الذريعة الى تصانيف الشيعة، ج 25، ص175
- ↑ فهرست الفبائى كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوى، ص610
- ↑ فهرست نسخه‌هاى خطى فارسی، ج 2، بخش 1، ص1487