خازن، علی بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها =={{وابسته‌ها}}' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}} ') |
جز (جایگزینی متن - '== منابع مقاله== ' به '== منابع مقاله== ') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
== منابع مقاله== | == منابع مقاله== | ||
دانشنامه جهان اسلام، زير نظر غلامعلى حداد عادل، تهران، 1389، ج14، ص627، نوشته: محسن قاسم‌پور. | دانشنامه جهان اسلام، زير نظر غلامعلى حداد عادل، تهران، 1389، ج14، ص627، نوشته: محسن قاسم‌پور. | ||
نسخهٔ ۹ اوت ۲۰۱۸، ساعت ۱۷:۱۶
| نام | خازن، علی بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | خازن البغدادی، علی بن محمد |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 741 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE11036AUTHORCODE |
«على بن محمد بن ابراهيم شيحى» مشهور به «خازن» از مفسرين، فقهاء، و صوفيه قرن هفتم و هشتم هجرى است. وى در 678ق در بغداد متولد و در 741ق در حلب درگذشت. كنيه او را ابوالحسن و لقبش را علاءالدين ذكر كرده‌اند.
سلامى او را به سبب انتساب به شهر شيحه، در نزدیک ى حلب، شيحى خوانده است. شهرت او به خازن به سبب آن است كه كتابدار خانقاه سُميساط (منسوب به ابوالقاسم على بن محمد سُميساطى) بود.
شرح حال‌نگاران، جزئيات زندگى وى را ذكر نكرده‌اند، جز آنكه او را از زمره اهل علم، نويسندگان و صوفيان دانسته‌اند.
خازن از محيى‌الدين عبدالمحسن بن محمد معروف به ابن دَواليبى، واعظ و محدّث مستنصريه بغداد، حديث فراگرفت. سپس به دمشق رفت و در آنجا از عالمانى مانند تقى‌الدين سليمان بن حمزه حنبلى مقدسى (متوفى 715ق)، قاسم بن مظفر بن محمد بن عساكر (متوفى 723ق)، عيسى بن مطعم (متوفى 719ق) و احمد بن ابى‌طالب معروف به ابن شحنه (متوفى 730ق)، حديث شنيد.
خازن در زمينه‌هاى فقه، حديث، تاريخ و تفسير، آثارى داشته است كه ظاهراً جز تفسير، باقى آثار وى موجود نيستند. او در فقه بر مذهب شافعى بود و شرحى بر كتاب عمدة الاحكام عبدالغنى مقدسى با عنوان عُدّة الافهام فى شرح عمدة الاحكام نگاشت.
وى در حوزه حديث، كتاب «مقبول المنقول من علمى الجدل و الاصول» را در ده جلد تأليف كرد. او در اين كتاب، احاديث كتب ستّه، مُسند احمد بن حنبل، مُوطّأ مالك و سننِ دارْقُطنى را جمع‌آورى كرده است.
به نوشته داوودى، خازن كتاب مفصّلى در سيره نبوى تأليف كرده كه ظاهراً همان «الروض و الحدائق فى تهذيب سيرة خير الخلائق» است و احتمالاً در دست محمد بن يوسف شامى صالحى (متوفى 942ق) بوده است.
مهمترين كتاب وى در تفسير قرآن، «لباب التأويل فى معانى التنزيل» است كه برخى نام آن را «التأويل لمعالم التنزيل» ذكر كرده‌اند. تدوين اين تفسير كه به نظر ذهبى در شمار تفاسير به رأىِ جايز است، در سال 725ق خاتمه يافته است.به گفته خازن، لباب التأويل، گزيده تفسير معالم التنزيل بغوى فرّاء است.
آثار
1. باب التأويل فى معانى التنزيل.
2. مقبول المنقول من علمى الجدل و الاصول.
3. الروض و الحدائق فى تهذيب سيرة خير الخلائق.
منابع مقاله
دانشنامه جهان اسلام، زير نظر غلامعلى حداد عادل، تهران، 1389، ج14، ص627، نوشته: محسن قاسم‌پور.