انتظار، بایدها و نبایدها: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
جز (جایگزینی متن - ' (ره)' به '(ره)') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
در فصل اول به شناخت جايگاه و مفهوم انتظار در تفكر شيعى و مباحث مختلف مرتبط با فرهنگ انتظار، همچون ضرورت و فضيلت انتظار، وظايف منتظران و نقش سازنده انتظار پرداخته است و در فصل دوّم به تبيين مهم‌ترين بايدها و نبايدها فرهنگ انتظار و ارائه راهكارهايى براى گسترش اين فرهنگ و برخى از آسيب‌ها و آفت‌هايى كه فعاليت‌هاى تبليغى و ترويجى در اين حوزه را تهديد مى‌كند، مورد بررسى قرار داده است. در سازمان وترتيب مباحث آن مشكل چشم‌گيرى ديده نمى‌شود و در مجموع، قابل قبول است. | در فصل اول به شناخت جايگاه و مفهوم انتظار در تفكر شيعى و مباحث مختلف مرتبط با فرهنگ انتظار، همچون ضرورت و فضيلت انتظار، وظايف منتظران و نقش سازنده انتظار پرداخته است و در فصل دوّم به تبيين مهم‌ترين بايدها و نبايدها فرهنگ انتظار و ارائه راهكارهايى براى گسترش اين فرهنگ و برخى از آسيب‌ها و آفت‌هايى كه فعاليت‌هاى تبليغى و ترويجى در اين حوزه را تهديد مى‌كند، مورد بررسى قرار داده است. در سازمان وترتيب مباحث آن مشكل چشم‌گيرى ديده نمى‌شود و در مجموع، قابل قبول است. | ||
روش مؤلف در فصل اوّل، ابتدا به تعريف دقيق موضوع و تجزيه و تحليل مفهوم آغاز و سپس با نقل روايات از پيامبر اسلام و ائمه معصومين(ع)، به تبيين موضوع‌هاى مختلف اين فصل مى‌پردازد. فصل دوّم كه اختصاص به ارائه بعضى راهكارها براى تعميق فرهنگ انتظار دارد، مؤلف بعد از تبيين و تقرير بحث و ذكر ادله اقناعى و ديدگاه‌هاى بزرگان دين؛ از جمله [[امام خمينى (ره)|امام خمينى]](ره) به ارائه راهكارهاى خود مى‌پردازد و در آخر هر بحث، منابع و كتاب‌هاى مرتبط با آن موضوع را معرّفى مى‌نمايد. و شايد بتوان گفت تنها اشكال اثر اين است كه خواننده را از اجزا و ربط مسائل دور كرده و خواننده را درگير كتابشناسى مى‌كند و اين‌ها بخش استطرداى اثر مى‌باشد. | روش مؤلف در فصل اوّل، ابتدا به تعريف دقيق موضوع و تجزيه و تحليل مفهوم آغاز و سپس با نقل روايات از پيامبر اسلام و ائمه معصومين(ع)، به تبيين موضوع‌هاى مختلف اين فصل مى‌پردازد. فصل دوّم كه اختصاص به ارائه بعضى راهكارها براى تعميق فرهنگ انتظار دارد، مؤلف بعد از تبيين و تقرير بحث و ذكر ادله اقناعى و ديدگاه‌هاى بزرگان دين؛ از جمله [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) به ارائه راهكارهاى خود مى‌پردازد و در آخر هر بحث، منابع و كتاب‌هاى مرتبط با آن موضوع را معرّفى مى‌نمايد. و شايد بتوان گفت تنها اشكال اثر اين است كه خواننده را از اجزا و ربط مسائل دور كرده و خواننده را درگير كتابشناسى مى‌كند و اين‌ها بخش استطرداى اثر مى‌باشد. | ||
== گزارش محتوا== | == گزارش محتوا== | ||
نسخهٔ ۱۵ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۷:۳۸
| نام کتاب | انتظار بایدها و نبایدها |
|---|---|
| نام های دیگر کتاب | |
| پدیدآورندگان | شفیعی سروستانی، ابراهیم (نويسنده) |
| زبان | فارسی |
| کد کنگره | BP 224/4 /ش7الف8 |
| موضوع | محمد بن حسن (عج)، امام دوازدهم، 255ق. - غیبت
مهدویت مهدویت - انتظار |
| ناشر | موعود عصر (عج) |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1387 هـ.ش |
| کد اتوماسیون | AUTOMATIONCODE14058AUTOMATIONCODE |
معرّفى اجمالى
انتظار، بايدها و نبايدها نوشته ابراهيم شفيعى سروستانى مى‌باشد.
اثر، پژوهشى در باب مفهوم انتظار در تفكر شيعه و بايد و نبايدهاى ترويج فرهنگ انتظار و تعيين وظيفه و نقش مردم در دوران غيبت مى‌باشد.
كتاب حاضر با هدف پاسخ‌گويى به پرسش‌ها و ابهام‌هاى موجود در زمينه فرهنگ انتظار از يك سو و تبيين بايسته‌هاى ترويج و تبليغ آن از سوى ديگر در 13 رجب 1425ق به نگارش درآمده است.
ساختار
از آن جا كه انتظار جايگاه بلندى در مكتب شيعه داشته، هر گروه از مردم بسته به گرايش‌هاى خاص اعتقادى، اجتماعى و فرهنگى كه دارند، به تحليل شخصيت و تعيين جايگاه آن حضرت در عالم هستى پرداخته‌اند. در اين ميان جمعى به جنبه فرا طبيعى آن وجود مقدس و موضوع خليفه الله و انسان كامل و پرداختن به نقش حجت الهى در عالم هستى و بعضى ديگر به جنبه طبيعى و نقشى كه آن حضرت به عنوان امام و پيشواى مردم به عهده دارد، هيچ گونه مسئوليتى در زمان غيبت متوجه مردم نيست و عدّه‌اى هم ضمن توجّه به اين دو جنبه وجود مقدس حضرت حجّت(ع) تمام همّ و غم خود را متوّجه ملاقات با آن حضرت ساخته‌اند، به همين جهت نويسنده با در نظر گرفتن همه ابعاد اين مسئله، طرح معناى درست انتظار و ترويج و تبليغ فرهنگ انتظار و باور مهدوى پرداخته و اثر خود را سازمان داده است.
در فصل اول به شناخت جايگاه و مفهوم انتظار در تفكر شيعى و مباحث مختلف مرتبط با فرهنگ انتظار، همچون ضرورت و فضيلت انتظار، وظايف منتظران و نقش سازنده انتظار پرداخته است و در فصل دوّم به تبيين مهم‌ترين بايدها و نبايدها فرهنگ انتظار و ارائه راهكارهايى براى گسترش اين فرهنگ و برخى از آسيب‌ها و آفت‌هايى كه فعاليت‌هاى تبليغى و ترويجى در اين حوزه را تهديد مى‌كند، مورد بررسى قرار داده است. در سازمان وترتيب مباحث آن مشكل چشم‌گيرى ديده نمى‌شود و در مجموع، قابل قبول است.
روش مؤلف در فصل اوّل، ابتدا به تعريف دقيق موضوع و تجزيه و تحليل مفهوم آغاز و سپس با نقل روايات از پيامبر اسلام و ائمه معصومين(ع)، به تبيين موضوع‌هاى مختلف اين فصل مى‌پردازد. فصل دوّم كه اختصاص به ارائه بعضى راهكارها براى تعميق فرهنگ انتظار دارد، مؤلف بعد از تبيين و تقرير بحث و ذكر ادله اقناعى و ديدگاه‌هاى بزرگان دين؛ از جمله امام خمينى(ره) به ارائه راهكارهاى خود مى‌پردازد و در آخر هر بحث، منابع و كتاب‌هاى مرتبط با آن موضوع را معرّفى مى‌نمايد. و شايد بتوان گفت تنها اشكال اثر اين است كه خواننده را از اجزا و ربط مسائل دور كرده و خواننده را درگير كتابشناسى مى‌كند و اين‌ها بخش استطرداى اثر مى‌باشد.
گزارش محتوا
در فصل اوّل، انتظار يك امر درونى و فطرى دانسته شده كه اسلام به آن جهت داده است و انسان منتظر را به آينده درخشان و پر از عدل و داد و سرشار از معنوّيت اميدوار كرده است. انسان منتظر با رعايت همه شرايط انتظار به همه شان و منزلتى كه مورد انتظار دين است، رسيده و به بالاترين نقطه كمال هم نائل مى‌شود و اين‌ها از فضائل انتظار مى‌باشد. مهم‌ترين وظايف منتظران در دوران غيبت، شناخت حجت خدا، پيراستگى از بدى‌ها و آراستگى به خوبى‌ها، پيوند با مقام ولايت، كسب آمادگى براى ظهور حجت حقّ و دعا براى تعجيل فرج گوشه‌اى از اين وظايف مى‌باشد كه در روايات شيعى به آن پرداخته شده است. مؤلف شناخت ديدگاه‌هاى موجود در زمينه باور مهدوى، رعايت اخلاص در عمل، توجّه به جايگاه رفيع امام عصر (عج) دشمن شناسى و دوست شناسى توجّه به آفت‌ها و آسيب‌هاى انديشه مهدى؛ مانند عوام زدگى، سطحى‌نگرى، روشنفكر زدگى و تاويل‌گرايى را از جمله بايد و نبايدهاى مبحث مهدويّت شمرده است.
گزارش وضعيّت
كتاب‌نامه در پايان و فهرست مطالب در آغاز كتاب آمده است.
از آن جا كه اثر به نقل روايات، سخنان بزرگان و نقل مطالب از بعضى مصادر پرداخته است و منابع آن در متن ذكر نشده به همين جهت منابع آن‌ها در پاورقى آمده است.
منابع
پايگاه اطلاع رسانى سراسرى اسلامى (پارسا)، 1388، امام مهدى در آينه قلم، قم، موسسه اطلاع رسانى اسلامى مرجع