۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
اشعار حکیم کسایی مروزی و تحقیقی در زندگانی و آثار او (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۴۲
، ۱۳ دسامبر ۲۰۱۹جایگزینی متن - 'ه‌ی' به 'ه‌ی'
جز (جایگزینی متن - 'ه‌ی' به 'ه‌ی') |
|||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| تعداد جلد =1 | | تعداد جلد =1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور = | ||
| کتابخوان همراه نور =10222 | |||
| کد پدیدآور =3367 | | کد پدیدآور =3367 | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| خط ۳۹: | خط ۴۰: | ||
کسایی را برخی محققان مداح سلطان محمود غزنوی شمرده‌اند و این شاید درست نباشد که اگر او مدحی گفته برای آل سامان و وزرای آنان بوده است، ولی این نکته را باید متذکر شد که اساساً کسایی را شاعر مدیحه‌سرا شمردن شاید روا نباشد و هرچند که او در جوانی و اوایل عمر اشعاری در مدیح برخی از بزرگان آل سامان سروده، ولی به‌زودی از این کار روی برگردانیده است.<ref>ر.ک: همان، ص11</ref>. | کسایی را برخی محققان مداح سلطان محمود غزنوی شمرده‌اند و این شاید درست نباشد که اگر او مدحی گفته برای آل سامان و وزرای آنان بوده است، ولی این نکته را باید متذکر شد که اساساً کسایی را شاعر مدیحه‌سرا شمردن شاید روا نباشد و هرچند که او در جوانی و اوایل عمر اشعاری در مدیح برخی از بزرگان آل سامان سروده، ولی به‌زودی از این کار روی برگردانیده است.<ref>ر.ک: همان، ص11</ref>. | ||
اخلاص و ارادت حکیم کسایی مروزی به خاندان پیامبر(ص) به‌قدری والاست که سبب تخلصش را با نسبت او به تشیع و توجّه به حدیث «کسا» باید مربوط دانست؛ ازاین‌رو وی در یکی از قصایدش عشق و مودّت خویش را نسبت به اهلبیت(ع) در قالب ابیاتی زیبا که از ذوق سرشار و توانای او فوران می‌کند، به | اخلاص و ارادت حکیم کسایی مروزی به خاندان پیامبر(ص) به‌قدری والاست که سبب تخلصش را با نسبت او به تشیع و توجّه به حدیث «کسا» باید مربوط دانست؛ ازاین‌رو وی در یکی از قصایدش عشق و مودّت خویش را نسبت به اهلبیت(ع) در قالب ابیاتی زیبا که از ذوق سرشار و توانای او فوران می‌کند، به رشته‌ی نظم درآورده است. او در آغاز این قصیده ابتدا به ترسیم اوضاع و احوال فردی جاهل و نادان که برای به دست آوردن اندوخته‌های مادی بیشتر، ولو از راه شک و گمان، می‌پردازد؛ درحالی‌که او را نهیب می‌زند وگوشزد می‌کند که زندگی خود را با تکیه بر وهم و گمان، تباه نسازد، بلکه به‌سوی یقین مطلق و سیره، راه و روش صحیح زندگی پیش رود؛ چراکه همیشه در طوفان زندگی، زورق یا کشتی نجاتی که راه را بر آدمی بگشاید وجود دارد. شاعر مسیر حق را تنها نزد اهلبیت(ع) و خاندان حضرت رسول(ص) می‌داند و آن کشتی نجات را در توسل به خاندان پیامبر(ص) معنا می‌کند. تنها توسّل به اهل بیت مطهّر در سایه ایمان به خداوند باری تعالی است که آدمی را در عرصه‌های مختلف زندگی یاری می‌نماید و او را از خطرهای شیطانی می‌رهاند: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''تکیه کند بر گمان و کَم کند از حق''|2=''تا که بوَد غَرقِ زرق جاهلِ احمق''}} | {{ب|''تکیه کند بر گمان و کَم کند از حق''|2=''تا که بوَد غَرقِ زرق جاهلِ احمق''}} | ||
{{ب|''دست بشوی از گمان و گِرد یقین گَرد''|2='' | {{ب|''دست بشوی از گمان و گِرد یقین گَرد''|2=''نقره‌ی پاکیزه را مده به مُزَوّق''}} | ||
{{ب|''غرق مکن خویش را چراکه ز طوفان''|2=''راه گشادست زی سفینه و زورق''}} | {{ب|''غرق مکن خویش را چراکه ز طوفان''|2=''راه گشادست زی سفینه و زورق''}} | ||
{{ب|''چیست سفینه جز اهل بیتِ محمّد''|2=''آن‌که همیشه مطهّرند و مُصدَّق''}} | {{ب|''چیست سفینه جز اهل بیتِ محمّد''|2=''آن‌که همیشه مطهّرند و مُصدَّق''}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
شاعر در | شاعر در ادامه‌ی قصیده‌ی فوق، پس از مدح و منقبت فضیلتهای مولای متقیان [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] بار دیگر مدح خاندان رسول و تمسّک جستن به مناقب و فضایل آن‌ها را والاتر و سزاوارتر از پرداختن به قصّه و افسه‌گانه‌های کم‌ارزش می‌داند. در ادامه شاعر رونق اشعار خویش را در مدح و منقبت آل رسول اکرم(ص) و خاندان بزرگوار ایشان می‌داند؛ درحالی‌که شاعران دیگر فخر خویش را در اشعارشان در چیزهای دیگر می‌جویند: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''مدحت آل رسول از دل و جان خوان''|2=''سیر شو از قصّه سریر و خُوَرنَق''}} | {{ب|''مدحت آل رسول از دل و جان خوان''|2=''سیر شو از قصّه سریر و خُوَرنَق''}} | ||