۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ه‌س' به 'ه‌س'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ج' به 'ی‌ج') |
جز (جایگزینی متن - 'ه‌س' به 'ه‌س') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
[[نفیسی، سعید|سعید نفیسی]] در مقدمه‌اش بر کتاب با استفاده از منابع مختلف به بررسی شرح احوال و آثار انوری پرداخته است. او معتقد است نخستین کتابی که ذکری از انوری در آن هست «لباب الألباب» محمد عوفی است که در حدود 618ق، تألیف کرده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/35551/1/3 ر.ک: مقدمه، صفحه سه]</ref>. همچنین جامی در بهارستان نوشته است: «انوری، رحمه‌الله، حکیمی کامل و فصیح و فاضل بود. حسن شعر و لطف نظم، شمه‌ای است از علو حال او و خالی است از جمال و کمال او. سخنان او مشهور است و دیوان او مسطور...»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/35551/1/5 ر.ک: مقدمه، صفحه پنج]</ref>. | [[نفیسی، سعید|سعید نفیسی]] در مقدمه‌اش بر کتاب با استفاده از منابع مختلف به بررسی شرح احوال و آثار انوری پرداخته است. او معتقد است نخستین کتابی که ذکری از انوری در آن هست «لباب الألباب» محمد عوفی است که در حدود 618ق، تألیف کرده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/35551/1/3 ر.ک: مقدمه، صفحه سه]</ref>. همچنین جامی در بهارستان نوشته است: «انوری، رحمه‌الله، حکیمی کامل و فصیح و فاضل بود. حسن شعر و لطف نظم، شمه‌ای است از علو حال او و خالی است از جمال و کمال او. سخنان او مشهور است و دیوان او مسطور...»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/35551/1/5 ر.ک: مقدمه، صفحه پنج]</ref>. | ||
بین سخن‌سرایان ایرانی که از آغاز نشأت زبان فارسی دری تا پایان قرن ششم برخاسته‌اند، [[انوري، محمد بن محمد|انوری ابیوردی]] بهخاطر خصائصی چند از دیگران ممتاز است. نخست آنکه وی از دانشهای عصر خود مخصوصاًً هیئت و نجوم به مقدار قابل توجهی برخوردار بوده است و این امتیاز موجب می‌شود که گذشته از مقام بلندی که در شعر فارسی دارد، او را در زمره دانشمندان بشمار آورد. دوم آنکه انوری تقریباً در پایان عصری می‌زیسته است که در آن عصر | بین سخن‌سرایان ایرانی که از آغاز نشأت زبان فارسی دری تا پایان قرن ششم برخاسته‌اند، [[انوري، محمد بن محمد|انوری ابیوردی]] بهخاطر خصائصی چند از دیگران ممتاز است. نخست آنکه وی از دانشهای عصر خود مخصوصاًً هیئت و نجوم به مقدار قابل توجهی برخوردار بوده است و این امتیاز موجب می‌شود که گذشته از مقام بلندی که در شعر فارسی دارد، او را در زمره دانشمندان بشمار آورد. دوم آنکه انوری تقریباً در پایان عصری می‌زیسته است که در آن عصر قصیده‌سرایی یا بهتر بگوییم مدیحه‌سرایی پس از آنکه به اوج ترقی و غایت کمال رسیده بود، رو به انحطاط می‌نهد. پایان عمر انوری در نیمه دوم قرن ششم هجری است و هرچند نمی‌توان گفت سالهای بین 485 به بعد را دیده و شاهد قران معروفی که گویند خود آن را پیشبینی کرده، بوده است، اما به احتمال قوی در اوایل نیمه دوم قرن ششم درگذشته است. پس از وی شاعری که در مدیحه‌سرایی به سبک خراسانی به پایه او یا شاعران پیش از او برسد، برنخاست. | ||
سوم یعنی امتیازی که او را کاملاً از همگنان مشخص می‌دارد این است که [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] شاعری | سوم یعنی امتیازی که او را کاملاً از همگنان مشخص می‌دارد این است که [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] شاعری مدیحه‌سرا به مفهوم واقعی کلمه است. شاعری است که هدف او ستودن ممدوح و راضی نگاهداشتن اوست. نان خود را در ستایش کسان می‌جسته است و چون در مدیحه‌سرایی مشارکانی از شاعران متقدم و همکاران یا همچشمانی از معاصران خود داشته، کوشیده است تا در ستایش ممدوح مضمون‌هایی بیافریند که گذشتگان و یا همدورههایش آن را نگفته باشند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/27243/42 ر.ک: شهیدی، سید جعفر، ص42]</ref>. | ||
[[قزوینی، زکریا بن محمد|انوری]] از اینکه به‌صراحت بگوید که مداحی او بهخاطر صلتستانی است باکی ندارد؛ چنان‌که در ضمن قطعه‌ای به ممدوح خود می‌گوید: | [[قزوینی، زکریا بن محمد|انوری]] از اینکه به‌صراحت بگوید که مداحی او بهخاطر صلتستانی است باکی ندارد؛ چنان‌که در ضمن قطعه‌ای به ممدوح خود می‌گوید: | ||
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
{{ب|''بدین دقیقه که گفتم گمان کدیه مبر ''|2='' به بنده گرچه گدایی شریعت شعراست''<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/27243/44 ر.ک: همان، ص44]</ref>}}{{پایان شعر}} | {{ب|''بدین دقیقه که گفتم گمان کدیه مبر ''|2='' به بنده گرچه گدایی شریعت شعراست''<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/27243/44 ر.ک: همان، ص44]</ref>}}{{پایان شعر}} | ||
همین طمع صلت است که [[قزوینی، زکریا بن محمد|انوری]] را به آفریدن مضمون‌هایی نو و یا بهتر بگویم مبالغتهای آمیخته به اغراق وامی‌دارد و ممدوح خود را به صفاتی می‌ستاید که | همین طمع صلت است که [[قزوینی، زکریا بن محمد|انوری]] را به آفریدن مضمون‌هایی نو و یا بهتر بگویم مبالغتهای آمیخته به اغراق وامی‌دارد و ممدوح خود را به صفاتی می‌ستاید که مدیحه‌سرایان پیشین نگفته‌اند: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||