محیی‌الدین؛ شیعه خالص: تفاوت میان نسخه‌ها

بی‌شک محیی‌الدین معصوم نبوده و احدی نیز در تاریخ وی را معصوم ندانسته است و شاگردان وی اولین نقدها را بر کلمات وی وارد کردند. سخنان وی نیز مانند هر کس دیگری باید در ترازوی کتاب و سنت و عقل سنجیده و سپس پذیرفته شود و نقایصش برطرف شود؛ به‌ویژه که وی در مسیری بسیار دشوار و پیچیده سلوک نموده و با فراز و تشبیهاتی سخت دست به گریبان بوده و بدون استاد توانسته از گردنه‌ها بیرون جسته و به مرکز حقیقت راه یابد؛ بنابراین دریافت‌های وی در آغاز و انجام سیر متفاوت است و تفسیر مکاشفاتش دشوار و پیچیده می‌باشد و گاه خود وی نیز در فهم صحت و سقم مکاشفاتش سال‌ها به اشتباه دچار شده است؛ بنابراین نمی‌توان او را با عارفی شیعی چون مرحوم [[قاضی تبریزی، سید علی|آیت‌الله سید علی آقای قاضی]] که پاک و طاهر رفته و بازگشته‌اند، مقایسه کرد؛ ولی خطاهای [[ابن عربی، محمد بن علی|محیی‌الدین]] در کنار عطایای وی ناچیز است و آنقدر در آثار خود دُرّ و جواهر به ارمغان آورده که حدوحصر ندارد و اگر گردوغباری هم بر آن است، باید آن را کنار زد و آن جواهرات را از لابلای آن جدا کرد. او حق بزرگی بر گردن عالمان شیعی دارد و فقط به برکت آراء و آثار او بود که توفیق معرفت اجمالی آیات و روایات معارفی شیعی فراهم شد و مخالفان وی از [[مجلسی، محمدباقر|علامه مجلسی ثانی]] و [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] و تا آقا [[میرزا مهدی اصفهانی]] و .... نیز خواسته یا ناخواسته بر سر سفرۀ او نشسته‌اند.