زبان زنده: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زبان زنده'''  تألیف منوچهر انور، این کتاب که اکنون به صورت مستقل به چاپ رسیده است، روزی بنا بود تا به عنوان مقدمۀ مستوفی نمایشنامه عروسک‌خانه منتشر شود. این کتاب که حاصل سال‌ها تحقیق، پژوهش و تجربۀ نگارنده است، پیرامون فرازوفرودهای زبان فارسی سخن می‌راند و آن را از دوران مشروطه تاکنون در بستری تاریخی و فرهنگی وامی‌کاود.

قصیده‌سرای بزرگ خراسان، ناصرخسرو در زبده‌ترین قصیده‌اش، زبان فارسی را درّ دری ـ این قیمتی درّ لفظ دری ـ می‌نامد و ننگ دارد از اینکه آن را در قالب شعر، به «پای خوکان [بریزد]». بهتر از این تاکنون آیا تعریفی برای زبان فارسی به فکر کسی رسیده است یا بعد از نه قرنی که از عمرش می‌گذرد، آیا لازم است که کسی امروز دنبال تعریف جانانه‌تری بگردد؟ حاشا! اما کوشش در دفع آفاتی که همواره بلای جان این مروارید خوشاب بوده، حرف دیگری است.

بعد از رفتن حافظ، فارسی یتیم ماند و یکسره شد الت دست منشیان فنی‌نویسی که به زور سجع و جناس و استعراب و قرینه‌سازی و .... معنی را به تصاعد، از نثر فارسی بیرون راندند و تعارف را در جای آن نشاندند. شش قرن طول کشید تا اینکه قائم‌مقام در منشآتش در معنی را دوباره به روی نثر فارسی باز کرد و دستور ازیادرفتۀ گفتار را به یادش آورد و ساختار موسیقایی آن را دوباره به کار گرفت. دیگرانی در پی او قدم‌های بلندتر برداشتند و به زبان و ساختار و موسیقی گفتار بیش از پیش بها دادند و از اینجا بود که فارسی دوباره کم‌کم جانی گرفت و برای امروزی‌ها راه باز شد که اگر نمی‌شد، معلوم نیست که بعد از «درۀ نادره» کار فارسی آفت‌زده به کجاها می‌کشید.