نوری اژدری، نورالدین بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام کامل = | | نام کامل =نورالدین محمد نوری اژدری | ||
| نام‌های دیگر = | | نام‌های دیگر = | ||
| لقب = | | لقب = | ||
| تخلص = | | تخلص = | ||
| نسب = | | نسب = | ||
| نام پدر = | | نام پدر =محمد | ||
| ولادت = | | ولادت =تقریبا 708ق | ||
| محل تولد = | | محل تولد =آذربایجان | ||
| کشور تولد = | | کشور تولد =ایران | ||
| محل زندگی = | | محل زندگی = | ||
| رحلت = | | رحلت = | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
| فرزندان = | | فرزندان = | ||
| خویشاوندان = | | خویشاوندان = | ||
| دین = | | دین =اسلام | ||
| مذهب = | | مذهب =شیعه | ||
| پیشه = | | پیشه = | ||
| منصب = | | منصب = | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
| علایق پژوهشی = | | علایق پژوهشی = | ||
| سبک نوشتاری = | | سبک نوشتاری = | ||
| آثار = | | آثار =[[غازان‌نامه منظوم]] | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
از آگاهی‌های ناچیز مقدمه منثور، برمی‌آید که نوری، شاعر آذربایجانی باشد. این موضوع، با ذکر یک مثل خاص که به نظر می‌آید تنها یک آذربایجانی می‌تواند مفهوم کنایی آن را بداند، قوت می‌یابد. او در پایان کار صدر چاوی و وزارت خواجه رشیدالدین فضل‌الله گوید: | از آگاهی‌های ناچیز مقدمه منثور، برمی‌آید که نوری، شاعر آذربایجانی باشد. این موضوع، با ذکر یک مثل خاص که به نظر می‌آید تنها یک آذربایجانی می‌تواند مفهوم کنایی آن را بداند، قوت می‌یابد. او در پایان کار صدر چاوی و وزارت خواجه رشیدالدین فضل‌الله گوید: | ||
{{شعر}} | |||
بناوی بیامد سراوی برفت | {{ب|''جهان ماند، با رنج چاوی برفت''|2=''بناوی بیامد سراوی برفت''}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
که در آن بیت، «بناو» و «سراو»، صورت ملفوظ قدیم دو شهر «بناب» و «سراب» ذکر شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | که در آن بیت، «بناو» و «سراو»، صورت ملفوظ قدیم دو شهر «بناب» و «سراب» ذکر شده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۴۰
| نوری اژدری، نورالدین بن محمد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | نورالدین محمد نوری اژدری |
| نام پدر | محمد |
| ولادت | تقریبا 708ق |
| محل تولد | آذربایجان، ایران |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | غازان‌نامه منظوم |
نورالدین محمد نوری اژدری (متولد تقریبا 708ق)، سراینده «غازان‌نامه» و از شاعران ناشناخته و گمنام اواخر عصر ایلخانی و معاصر با آل جلایر است که از او نامی در کتب تذکره و تاریخ و ادب، نیامده است.
نام
تنها اطلاعی که از او در دست است، مربوط می‌شود به مقدمه منثور کوتاهی که احتمالا پس از وفات او، توسط کاتب نسخه منحصربه‌فرد «غازان‌نامه» در یک قرن بعد از وی، نوشته شده است. نام و نسب این شاعر در این مقدمه، نورالدین پسر شمس‌الدین محمد اژدری آمده است که به ادعای نویسنده مقدمه، در زمان غازان‌خان، موسوم به وزرات بوده و به انواع فنون، آراسته بوده است[۱].
ولادت
با توجه به نکاتی که از کتاب وی به دست می‌آید، او در سن پنجاه‌سالگی، در سال 758ق، کار خود را بنیان نهاده است. بنابراین، سال تولد او تقریبا 708ق، یعنی پنج سال پس از وفات غازان‌خان بوده است[۲].
ممدوحین
نوری «غازان‌نامه» را به نام سلطان اویس سروده و در هفت موضع کتاب، به‌مناسبت‌هایی او را مدح کرده است، اما در پایان اثر خویش، وزیر آن سلطان را مدح گفته و از او، یاری می‌خواهد[۳].
مذهب
درباره مذهب او، آن‌گونه که از کتاب برمی‌آید، به نظر می‌رسد که تمایلات شیعی داشته است؛ هرچند که در سرآغاز منظومه، به روش سخنوران اهل سنت، یادی از خلفای راشدین کرده است[۴] و همچنان‌که در قرن هشتم، این گرایش و تمایل عمومی ارکان دولتی و مردمی ایران به شیعه مشاهده می‌شود، در این شاعر نیز می‌توان آن را ملاحظه کرد[۵].
زادگاه
از آگاهی‌های ناچیز مقدمه منثور، برمی‌آید که نوری، شاعر آذربایجانی باشد. این موضوع، با ذکر یک مثل خاص که به نظر می‌آید تنها یک آذربایجانی می‌تواند مفهوم کنایی آن را بداند، قوت می‌یابد. او در پایان کار صدر چاوی و وزارت خواجه رشیدالدین فضل‌الله گوید:
| جهان ماند، با رنج چاوی برفت | بناوی بیامد سراوی برفت |
که در آن بیت، «بناو» و «سراو»، صورت ملفوظ قدیم دو شهر «بناب» و «سراب» ذکر شده است[۶].
آثار
وی سراینده «غازان‌نامه» است. این منظومه، 8709 بیت داشته و به وزن شاهنامه فردوسی و به تقلید از آن، در ذکر تاریخ ایلخان بزرگ سروده شده است[۷].
پانویس
منابع مقاله
مدبری، محمود، مقدمه «غازان‌نامه منظوم (از قرن هشتم هجری)»، سروده نوری اژدری، به کوشش محمود مدبری، تهران، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، 1380.